Na de concerten vorige maand met Dan Stuart en Tom Heyman staat Fernando Viciconte deze week opnieuw op enkele podia in Nederland. In het voorprogramma van Richmond Fontaine zal de Argentijn worden bijgestaan door gitarist Dan Eccles van die band. Eccles speelde al op het debuut Season In Hell uit 1995 van Fernando.

In de recensie van het geweldige Leave The Radio On spraken we al onze verbazing uit over het feit dat Fernando al die jaren zo onbekend is gebleven. We doen dat hier nogmaals. Liefst acht albums zijn er al verschenen van de band en die zijn echt allemaal zeer de moeite waard. Heel Portland speelt mee op die albums, maar dat betekent ook dat de leden van het collectief vaak bezet zijn door andere bezigheden, waardoor Fernando niet zo dikwijls zijn troepen om zich heen heeft verzameld. Dat is wel het geval op de video van Save Me, de opener van de laatste plaat.
Gelukkig weten we hier al veel langer wat voor een geweldige band Fernando is. Tijdens omzwervingen door de Verenigde Staten kochten we in de loop der jaren alle albums. Op het debuut Season In Hell (1995) vindt Viciconte direct de bijzondere vorm die de basis is voor het kwalitatief hoogstaande oeuvre van zijn band. Met Dan Eccles (Richmond Fontaine) op gitaar en lapsteel aan zijn zijde brengt Fernando Viciconte (zang, gitaar) een vorm van rootsrock waarin vooral zijn geweldige stem opvalt. Met zijn ruige strot lukt het Fernando om emoties op te laten borrelen in liedjes waarin het meer dan eens gaat over rechtvaardigheid. Jillian Wieseneck (cello) is een andere gast. Naast 11 eigen nummers staat er met House Of Gold ook een cover op van Hank Williams. De productie is van Viciconte en Eccles.
Op Widows (1997) is Eccles wederom van de partij. De bezetting is wat uitgebreider dan op het debuut. De rootsrock gaat op nummers als Battallion Of Angels en 9 Ft Wall ook duidelijk naar country toe, terwijl Parking Lot Blues met mondharmonica inderdaad blues is.
Op Pacoima (1998) zingt Fernando grotendeels in het Spaans. De Argentijn blijkt zijn eigen opvattingen te hebben over popmuziek met Latijns-Amerikaanse roots. Met Oye Mamasita brengt producer Luther Russell op Farfisa de sound van Sir Douglas Quintet. Als multi-instrumentalist zorgt hij voor nog veel meer kleuren, terwijl Paul Brainard (Richmond Fontaine) op trompet en pedal steel aanwezig is. South of the border zoekt Fernando het zelfs eventjes in funk waar James Brown mee uit de voeten had gekund. Een cover van Ooh My Head (Ritchie Valens) ligt iets meer in het verwachtingspatroon.
Old Man Motel (1998) blijft het hoogtepunt in de discografie van Fernando. Mooier dan The Oregonian kan ik het niet zeggen: Crazy Horse meets Plastic Ono Band in a sleazy Tijuana juke joint. Luther Russell (The Freewheelers, Richmond Fontaine) produceerde ook dit album. Dan Eccles leeft zich uit als gitarist, terwijl Paul Brainard weer even opdraaft om zijn ding te doen op pedal steel en trompet. Een zinderende rockplaat met gitaarduels en prachtige ingehouden passie. En wat is dat So. California een heerlijk westcoastnummer!
Voor Dreams Of The Sun And Sky (2001) riep Viciconte de hulp in van Mike Coykendall als producer. Op dit album voert melancholie de boventoon. Ondanks een lange lijst aan begeleiders is de folkpop tamelijk ingetogen. Zoals altijd het geval is wordt de rootsrock benaderd met de fijnproeversmentaliteit van Beatleske pop.
Op Enter To Exit (2006) voert Fernando de melancholie nog verder. Viciconte deed de productie samen met de van Eels bekende Jeff ‘Chet’ Lyster. Mannen als Paul Brainard, Mike Coykendall en Luther Rusell zijn ook weer present. Verder duikt Lewi Longmire op. Met Pasajeros staat er ook een kort Spaanstalig nummer op.
Met een bijzondere versie van Angel Of Death, geschreven door Hank Williams, opent True Instigator (2011) waarop Fernando gewoon doorgaat met heerlijke muziek in het verlengde van Beatles en Byrds. Alle bekende collega’s uit Portland zijn er weer bij.
Richmond Fontaine is bezig aan een afscheidstournee. Een mooie gelegenheid om Fernando te ontdekken.