Vanaf de eerste tonen van een accordeon die gezelschap krijgt van wat slagwerk hoor je dat The Felice Brothers op Life In The Dark (Yep Roc Records) weer erg hun best doen om over te komen als een straatorkestje. Dat lukt heel behoorlijk met de opgewektheid die ze uitstralen. Ondertussen trachten ze in hun teksten juist te willen bewijzen dat ze niet van de straat zijn. Dat maakt ze er niet sympathieker op. Je zou ze door die opstelling bijna van een dubbele moraal betichten. Alsof ze zich in oude pakken hijsen als waren ze een theatergezelschap. Maar ach, misschien deden Bob Dylan en The Band dat ook wel op The Basement Tapes. Dat album is zonder twijfel een inspiratiebron. En op zo’n nummer als Triumph ’73 komen ze een heel eind in de richting. De cajunfiddle en accordeon zetten op het korte Sally! een heel aardige sfeer neer, maar of er enig perspectief lonkt voor deze Sally, daar kom je verder niet achter. Diamond Bell is dan een heel aardig nummertje over het wilde westen, dat zo op Desire van Dylan had kunnen staan. Luister maar eens naar die melodie en de jammerende vocalen. Maar nergens gaan The Felice Brothers zo diep als de Nobelprijswinnaar.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie