Ook in alternatieve country heerst de laatste tijd glitter en glamour. Nadat Daniel Romano de durf had om een prachtig countrypak aan te trekken voor de hoesfoto van Come Cry With Me, zagen we dit jaar op TakeRoot Robert Ellis aantreden in een weergaloze westernoutfit. En wat te denken van het spiegelende kostuum van Aaron Lee Tasjan op Silver Tears (New West Records/PIAS)? Deze met een stetson ons tegemoet tredende singer-songwriter heeft een bijzondere route afgelegd naar deze superplaat. Zo speelde hij gitaar in een reïncarnatie van New York Dolls, als bandlid van Drivin’ n’ Cryin’, Alberta Cross en Madison Square Gardeners (zie onder). De gitarist in lekker luide bandjes heeft in eigen beheer al een paar soloplaten met altcountry het licht laten zien. En dan dus nu dit Silver Tears, waarop hij niet alleen als gitarist overtuigt, maar ook als songschrijver en zanger. Tasjan spiegelt zich aan oude countrysoul en countryrock op ambachtelijke liedjes met opgewekte melodieën en een opgeruimd karakter. Tenminste, als hij niet dopey zingt over Hard Life of in coole bewoordingen Refugee Blues beschrijft. Little Movies is ELO en als dan even later Dime klinkt als zowel Roy Orbison en Tom Petty, dient hier dus ook de naam Traveling Wilburys te vallen. Maar dan veel minder belegen. Memphis Rain is kletsnatte countrysoul. Tasjan profileert zich als iemand die een net zo lange en vruchtbare loopbaan in het verschiet heeft als Nick Lowe. Hij straalt in alles diens klasse uit, luister maar eens naar het poppy Till The Town Goes Dark. Trouwens, het prachtige Dime heeft naast Orbison en Petty ook erg veel van Rockpile. Tasjan schudt fraaie zinnen vol wijsheid uit zijn mouw: ‘Success ain’t about begin better than anyone else / It’s about being better than yourself’. Countryrock met een snufje soul, dit Success. Op 12 Bar Blues gaat hij praatzingend van bar naar bar. Lee Clayton en Todd Snider waren vast graag naast hem gaan zitten. Deze plaat zien we ongetwijfeld terug in de eindejaarslijstjes.
Dit schreven we in 2008 over Madison Square Gardeners: My Ex-Girlfriend (Is A Bad Lesbian On Drugs) laten The Madison Square Gardeners weten. Dat mag zo zijn, ze schreven er mooi wel een onweerstaanbaar nummer over. Te vinden op Don’t Name The Pig (eigen beheer), het debuut van dit zestal uit Brooklyn, New York. Heerlijke onstuimige en opgewekte rock-’n-roll uit de grote stad brengen The Madison Square Gardeners. De zang op Lightnin’ Don’t Strike Twice klinkt als Bob Forrest van Thelonious Monster, maar dan zonder de zelfdestructie. Madonna’s From Amerika heeft fraaie lange uithalen op pedal steel en het is verder van die typische New York blue eyed soul die langs de randen van de punk is gegaan. Santa Monica & Vine combineert pedal steel met een soulorgeltje en heerlijk gitaarwerk. Deze jongens leerden het vak door covers te spelen of als begeleiders te fungeren van Kevn Kinney, Ben Kweller en Jill Sobule. Met Don’t Name The Pig hebben ze hun eigen plaatsje in de americana rock-’n-roll veroverd.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie