Ben Weaver zal zelf niet zoveel gezien hebben van het optreden dat hij zondag gaf in het goedgevulde Utrechtse Ekko. Met de ogen stijf dicht zingt hij zijn liedjes. Vaak gaan die over de wildernis en de natuur. Over wolven, beren, buffels en blizzards. Alleen als hij tussen de nummers door verhalen vertelt, kijkt hij zijn publiek aan. Hij geeft aan dat hij vlak voor het optreden werd benaderd door een ouder echtpaar uit Bergen op Zoom waar zijn moeder lang geleden au pair bij was. Verder is zijn neef uit Den Bosch er ook een een zwager uit Brussel. Er is dus een sterke verbondenheid met het land dat hij vijf jaar geleden voor het laatst bezocht. Dan is het misschien ook niet zo verwonderlijk dat hij een sterke passie heeft voor zo ongeveer het meest Nederlandse vervoersmiddel dat er is: de fiets. Ook tijdens zijn Nederlandse toernee reist Weaver van stad tot stad op de fiets. En raakt hij daardoor soms hopeloos verdwaald. Dat brengt hem echter wel in contact met allerlei mensen die hij nooit zou ontmoeten als hij gewoon de auto zou nemen.
Weaver beschikt over een krachtige stem. Hij begeleidt zichzelf op akoestische gitaar of banjo. Geen tierelantijnen, recht voor zijn raap. Het duurt even, maar na een nummer of drie heeft Weaver de zaal te pakken met zijn poëtische liedjes. En dan kan hij ook rustig een gedicht voordragen zonder de aandacht van het publiek te verliezen. Mooi optreden.
Na afloop vraagt de oude man naast me wat ik er nou van vond. Hij komt namelijk nooit bij dit soort optredens, in dit soort zaaltjes. “Mooi, hij was overtuigend”, antwoord ik. “Fijn om te horen”, zegt hij, “Ik ben er helemaal voor uit Bergen op Zoom gekomen.”

Bij het optreden van de tegenwoordig in Austin wonende Robert Ellis staan er vier man op het podium. Een in strak pak gehulde gitarist, Robert Ellis zelf in een spacey nudie suit en de ritmesectie met twee enorme cowboyhoeden. De bassist draagt ook nog een een flinke bolo tie in de vorm van een bullhorn. Alles wijst op een flinke portie countryrock. Degenen die dat verwachtten kwamen echter bedrogen uit. Op zijn platen maakte Ellis al een overgang van altcountry naar een veel poppiër geluid en ook hier in Ekko wordt dat op een weergaloze wijze voortgezet. Met dien verstande dat de nummers een lekker rauw randje krijgen. Ellis blijkt namelijk niet alleen een briljant zanger en songschrijver te zijn, maar ook een begenadigd gitarist. Vaak gezeten, want er moet ook nog piano gespeeld worden, laat hij de ene na de andere solo horen. Opvallend is het jazyy gehalte van die soli die Ellis en gitarist Kelly Doyle ten gehore geven. Het past allemaal prima in het huidige geluid. Gek genoeg moet ik redelijk vaak denken aan de inmiddels geheel uit de mode zijnde 10CC, Michael Franks en Dean Friedman (van o.a. Lydia). Klinkt Ellis dan oubollig? In het geheel niet. Ellis biedt wel dezelfde kwaliteitspop, maar van modernere snit. Bovendien is hij een ontspannen presentator van zijn muzikale kabinet. Zo wil hij graag verzoeknummers, want een vaste setlist is saai. En als hij klaagt dat dat hij het zo warm heeft -hij staat vak onder de lampen- wijt hij dat aan zijn veel te warme lange onderbroek met pantermotief, die hij prompt even laat zien. Ellis en de zijnen spelen weergaloze versies van onder meer California, Good Intentions, Elephant, Amanda Jane, Houston en Friends Like Those. Vanwege een harde deadline -zo gaat dat in Ekko- moet hij om 11 uur stipt ophouden. Dat is ongelofelijk jammer, want daarmee komt een abrupt einde aan een de mooiste optredens die ik in 2016 meemaakte. Het heerlijk avondje viel vroeg dit jaar!

Foto’s: Peter Hageman