Het ontbreekt aan spanning op Lance, The Rock Opera – St. Willebrord Sessions Vol. II (Excelsior Recordings) en in dat opzicht heeft dit album veel weg van de zeven opeenvolgende edities – van 1999 tot en met 2005 – van de Tour de France die Lance Armstrong won. Dat zal vast niet de opzet geweest zijn van JW Roy (muziek) en Bert Wagendorp (teksten). Het handelt hier immers om een manipulatieve narcist van het ergste soort. Een onhebbelijke Texaan die als een maffiabaas regeerde over het peloton. Wie tegen hem was, moest onschadelijk worden gemaakt. Wagendorp, die zelf als sportverslaggever zijn vinger ook niet achter die waarheid kreeg, vindt de hele geschiedenis nu vooral een goed verhaal. De verschillende facetten staan uitvoerig beschreven in het cd-boekje. Hoe dan ook, de plaat had wel een injectie kunnen gebruiken. JW Roy (het bluesy The Beast, de americana van The Loyal Lieutenant en Juan Pelota) en Lea Kliphuis (de folkballade Ballad Of Emma O’Reilly) doen hun best. Ook leuk zijn de bijdragen van acteur Frank Lammers. Newspaper Man past in de traditie van Jesus Christ Superstar, terwijl Motorman het boom-chicka-boom van Johnny Cash meekreeg. Het lekkerste moment valt direct na het startschot. Met een spervuur aan demarrages soleren Eric Corton, Cok van Vuuren en de oud-profs Addy Engels en Rob Harmeling op Cold Eyes Sky op gitaar. Helaas onderbreekt Peter Winnen ze met een slap verhaaltje over Bill Clinton en Willie Nelson. Zijn Engelse uitspraak is niet best. Rick de Leeuw en Alex Roeka doen het niet veel beter. De bijdragen van Guus Meeuwis zijn vooral saai. Een waarlijk grootse rockopera is dit dus niet. Wel een aardige poging daartoe. Goed gekozen dat de hoes het Amerikaanse shirt toont dat Lance droeg toen hij in 1993 in de stromende regen wereldkampioen werd in Oslo. Toen ging Lance nog als een wilde tekeer, wars van alle wielerwetten. Een sterke persoonlijkheid, maar wel een totaal andere figuur dan de Armstrong in het geel.
23/04/2017 Permalink
JW Roy is naar mijn mening eigenlijk altijd goed dus The Beast, The Loyal Lieutant en Juan Pelota kan ik erg waarderen. Ook het nummer Betsy samen met Lea Kliphuis is prima. Sowieso heeft Kliphuis met de Ballad Of Emma O’Reilly misschien wel het mooiste nummer van het album.
De bijdragen van Frank Lammers zijn verrassend goed. Motoman maar zeker Cancer Made Bird. Dat laatste nummer doet me erg denken aan het album The Rose of Roscrae van Tom Russell.
Misschien voor iemand als Lance Armstrong een te vlakke rock opera maar toch vind ik het een mooi album dat ik over een lange tijd waarschijnlijk nog regelmatig zal draaien.