In Paradiso zijn ze sinds kort met iets nieuws begonnen. Op de zogenoemde Sugar Mountain Presents-avonden worden drie a vier artiesten geprogrammeerd waarvan één echte headliner. Op 10 juni was dat Nikki Lane, op zondag 25 juni Margo Price. Op die laatste avond waren er bovendien optredens van The Dawn Brothers, Pert Near Sandstone en de Legendary Shack Shakers. Een soort mini-festival dus. 

En het werkt! Als om kwart over zeven de vier mannen van The Dawn Brothers de avond openen is de grote zaal van Paradiso al redelijk gevuld. De vier jonge Rotterdammers brachten eerder dit jaar hun debuutplaat uit en staan dus nu al in de grote zaal van Paradiso. Terecht. De meer dan prima nummers op dit album vinden hun oorsprong in de liefde van deze mannen voor het werk van CCR, Rolling Stones en The Band. Dat is ook vanavond goed te horen. Jammer alleen dat de presentatie van de band wat statisch was.

Daarvan hebben de leden van het bluegrassgezelschap Pert Near Sandstone geen last. In de bovenzaal van Paradiso geven deze Minnesotans een puik staaltje showman-schap weg. De band heeft in de persoon Matt Cartier een zogenaamde clogger in huis: iemand die op twee houten plankjes tapdanst en daarmee de ritmische basis onder de nummers legt. Bovendien interacteert de band, die inmiddels 6 albums heeft uitgebracht, er lustig op los met het publiek. Ze weten heus wel dat de band in Nederland nauwelijks bekendheid geniet, daarom noemen ze deze show, voor ons, hun “multi album release party”. Aangenaam feestje!

Dan is het tijd voor de headliner van de avond. De grote zaal is goed vol als Margo Price het podium opkomt voor haar Nederlandse debuut. Ze wordt begeleid door een vijfkoppige band, die de countrynummers van Price’s album, het vorig jaar uitgebrachte Midwest Farmer’s Daughter, vrij stevig neerzet. Price wordt wel eens opgevoerd als de vrouwelijke tegenhanger van Sturgill Simpson en Chris Stapleton. De vrouw die de klassieke country weer smoel geeft, een soort natuurlijke opvolgster van Loretta Lynn. Dat is heel wat. En eerlijk gezegd is het de vraag of dat er ook uitkomt deze avond. Price heeft een Stem, zoveel is duidelijk. Ze is bovendien een persoonlijkheid. Maar overtuigen doet ze pas in het tweede deel van de set. Een deel dat begint met een solo gebrachte cover It Ain’t Drunk Driving When You’re Riding A Horse. Dan volgen ook nog mooie uitvoeringen van Hands Of Time, Hurting (On The Bottle) en Four Years Of Chances. De cover van Me And Bobby McGee voegt dan weer weinig toe aan het origineel maar is wel leuk, vooral omdat ze Kris Kristofferson twee dagen tevoren nog ontmoet had bij het Glastonbury Festival. Al met al een meer dan degelijk optreden.

De after party wordt verzorgd door JD Wilkes en de andere leden van de Legendary Shack Shakers. Wilkes en de zijnen maken al sinds jaar en dag dezelfde muziek: een heftige combinatie van bluespunk en metalgrass. In drie kwartier gooien de Shakers er alles uit wat ze in zich hebben. De staande bassist en drummer leggen onverstoorbaar een hoog ritme neer. Gitarist Rod Hamdallah strooit daar venijnige riffs overheen en de in een donkere overall gestoken JD Wilkes… ja, die zingt, schreeuwt, gromt als een Dolf Jansen op speed zijn teksten. De microfoon soms tegen zijn keel houdend, dan weer jonglerend met zijn mondharmonica, hij steelt de show. Een enkeling in het publiek staat met verbazing te kijken, een groot deel ervan geeft zich echter gewonnen. Subtiel is het allemaal niet, wel een mooie en opwindende afsluiting van een fijne Sugar Mountain-avond.

Foto’s: Peter Hageman
Tekst: Hugo Vogel