Met Better Than Alone (Horton Records/CRS) sluit Chris Blevins aan bij een almaar groeiende schare eenlingen die het stof van Oklahoma opblazen. Een van die anderen is bijvoorbeeld John Fullbright, die hier meedoet als toetsenist. Zo vernuftig als diens liedjes levert de twintiger Blevins ze nog niet, maar het scheelt niet eens zoveel. Met Big Man valt hij binnen met kritische woorden over mannen die de macht willen om met de zuurverdiende centjes van de gewone man muren te bouwen om hun koninkrijkje. Of misschien wel een muur tussen de VS en Mexico. Daarbij rockt Blevins als Joe Ely op springveren. Zijn voordracht is vol soul en tegelijk droog als een onverharde weg door no man’s land. Je zou hem de Garland Jeffreys van de high plains kunnen noemen. Een vergelijking met Jake LaBotz ligt nog meer voor de hand. De liedjes van de twintiger bewegen zich namelijk net als bij LaBotz rondom een kern die bestaat uit blues, country en rock, ingrediënten voor een persoonlijke stijl die voortbouwt op het losse zand van al die andere artiesten uit Okieland.
25/09/2017 Permalink
Niet direct eindejaarslijstjes werk, maar veelbelovend is dit wel. Als de liedjes iets beknopter waren geweest her en der en dat vreselijke Wicker Man er uit was gelaten was het als geheel een stuk sterker geweest.
Maar wat mij vooral bezig houdt is natuurlijk John Fullbright. Wanneer komt hij nou eens met een nieuw album. Iemand een idee? Zijn site meldt nagenoeg nooit iets, behalve een gestaag doorlopende concertagenda met slechts optredens in eigen land.