Woorden zijn hamers, betoogt Chip Taylor op het titelnummer van Fix Your Words (Train Wreck Records/Continental Record Services). Daarom fluistert hij ze. In de hoop dat ze wat minder hard aankomen? Of juist om ze extra te benadrukken omdat hij weet dat de luisteraar de oren zal spitsen bij al dat gemompel? Wie voorover buigt naar de luidsprekers, hoort op het titelnummer een oude man die verhaalt over de fouten die hij gemaakt heeft in zijn leven. Vertel de kinderen niet te doen, wat ik heb gedaan. Zoals gokken. Zo gaat hij de eerste nummers maar door. Whatever Devil Is In Me, zo heet het tweede liedje. Hij heeft het over zijn ego. En eerlijk gezegd gaat het een beetje tegenstaan, al dat me, myself and I. De sentimentele bui van Taylor duurt maar voort. Album na album. Al dat gefluister over zijn jeugd… Hoe interessant kun je jezelf vinden? Waarom voegt Chip Taylor dat aka James Wesley Voight trouwens opeens toe aan zijn naam. Ja, we weten dat hij een broer is van de acteur Jon Voight en de oom van Angelina Jolie. Nou en? Taylor zet in alle kaalheid de liedjes veel te dik aan. Een bijzondere vorm van overacting, om er maar eens een toepasselijke term voor te gebruiken. Zelf is hij nogal tevreden over zijn schrijfsels. Als de woorden zo makkelijk komen, dan lopen de rillingen hem over de rug, zo laat hij weten. Tsja. Trouwens, de begeleiding van John Platania (gitaren), Tony Leone (drums), Tony Mercadante (bas), Gøran Grini (toetsen) is klasse, ook al ontstaat hier hetzelfde probleem als met de teksten. Het is wederom een plaat met louter uiterst gevoelige, spaarzame noten; het is verdrinken in het sentiment. Geen ontkomen aan.
26/03/2018 Permalink
Mooie bespreking, met plezier gelezen muv dat stukje over de naam aka James Wesley Voight. Ik kan me juist best voorstellen dat hij zijn echte naam gebruikt nu zijn teksten persoonlijk worden. RTL boulevard toevoeging is volgens mij wat onverdiend. Maar nogmaals verder terechte en mooie recensie
26/03/2018 Permalink
Ik hou er wel van: verdrinken in het sentiment. 4 sterren van mij
26/03/2018 Permalink
Ik hou het bij 1 ster
27/03/2018 Permalink
Ik meld me hier niet zo vaak. Wel ben ik een trouwe en dankbare gebruiker van altcountry.nl.
En wat Chip Taylor betreft: zijn LP Gasoline was de eerste plaat die ik in dit genre aanschafte. Duizenden schijven zouden volgen.
En van Chip, zeker zijn intieme concerten, kan ik nog steeds erg genieten.
‘Fuck all the perfect people’ is wat mij betreft een van zijn beste songs. En de tekst daarvan slaat ongetwijfeld ook op de me, myself and I periode waarin hij -getuige zijn materiaal van de laatste tijd- zelf verzeild is geraakt.
27/03/2018 Permalink
Chip, in all-time hero van mij, maar op zijn laatste cd’s vind ik zijn fluistergeleuter erg vervelend. Zo jammer voor zijn muzikanten!
29/03/2018 Permalink
Ach ja, tot nu toe alleen lovende recensies aangetroffen maar soms gaat dat zo. Ik ga hem kopen en lekker van genieten. En dan nog even terugdenken aan dat prachtige concert van hem laatst in Den Haag.
02/04/2018 Permalink
luister nog regelmatig naar ,,some of us,,(1974)…met o.a.
,,early sunday morning,,en,,comin from behind,,….dat is voor mij chip taylor tout court……