Doen alsof. Dat is niets voor Hayward Williams. De Amerikaan met de verlegen trekken stippelt zelfverzekerd zijn muzikale koers uit. Een beetje in de luwte wanneer hij een dienende rol vervult bij collega Jeffrey Foucault. En onder eigen naam eigenlijk nauwelijks meer in de spotlichten. Hij kruipt op Come Undone zelfs in de huid van een verstotene. Op het titelnummer Pretenders (Why River Records) heeft hij het over de moeite die het kost om iemand te overtuigen van zijn goede bedoelingen. De introspectieve liedjes van Williams kunnen traag voorbijtrekken (Easy Coward), maar daarbij nemen ze de luisteraar wel mee. Binnen die liedjes kan de boel soms behoorlijk opspelen. Weliswaar is zijn hart vol twijfel op Only Love, een paar momenten later verwacht je dat het toch gaat gebeuren. Want met de verstopte soul van Probably Never, Maybe Tonight maakt hij echt wel indruk. Met orgelstreepjes en een tempo dat Al Green in hogere sferen zou brengen. Er zit trouwens ook iets van The Doors in. Meet Me Halfway heeft in de donkere gitaar ook soul, overgoten met Hot Chocolate. Tegelijkertijd valt hier te denken aan Buffalo Springfield. Hey, what’s that sound? In The Fire had van Jackson Browne kunnen zijn.
02/04/2018 Permalink
Eenvoud ten top. Gewoonweg, top!
02/04/2018 Permalink
Warempel, hij maakt nog steeds muziek. Jaren geleden gezien op het Take Root festival (een van de eerste edities die in Groningen werd gehouden). Veelbelovend album ‘another sailor’s dream’ uit 2007 toen gekocht, prima album. Tijd om dus om zijn nieuwste te gaan beluisteren, want deze ‘live on 30 minutes’ opnames klinkt erg goed.