Andy Stepanian en Mason Brent kennen elkaar al een tijdje van Wrinkle Neck Mules en zijn met Leon III een andere band begonnen. Stepanian schreef nummers met een wat sombere inslag, anders dan wat hij doorgaans afleverde voor Wrinkle Neck Mules. Hij had eigenlijk het plan opgevat om een soloplaat uit te brengen, maar de hulp van Brent was van dien aard, dat er een gezamenlijk project ontstond. Stepanian (zang, gitaar, toetsen, omnichord, xylofoon, tanpura) en Brent (bas, gitaar, mandoline, septavox, achtergrondzang) creëren samen met producer Mark Nevers (Lambchop) en andere gasten een rijk, kosmisch geluidsbeeld op Leon III (Cornelius Chapel Records/Sonic Rendezvous). Op opener Maybe I’m Immune ontstaat een spanningsveld tussen de gearrangeerde achtergrond en een gitaar die via een wah-wah-pedaal daar doorheen meandert, terwijl de zang op een wolkje binnen komt drijven. Een ambitieus werkstuk dat de invloed van Wilco verraadt. Faded Mountain heeft een lichtjes golvende melodie en lijkt gemaakt om te onthaasten. Paper Eye is dromerig met bliepjes. Het van Velvet Underground geleende Jesus wordt gekenmerkt door veel ruimte en doet enigszins denken aan het werk van Fleet Foxes. Op The Strongest Medicine snijdt een elektrische gitaar door de sterrenhemel, maar verder brengt het medicijn van Leon III vooral rust in de ruimte.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie