The Devil Makes Three kan meer dan rauzen. Zoveel wordt duidelijk op Chains Are Broken (New West Records/PIAS). Het trio uit Santa Cruz, Californië, nodigde deze keer ook drummer Stefan Amidon uit in de studio. Live was hij er al vaak bij, maar niet op de platen. De ritmes die hij neerlegt hebben het geluid meer naar de pop opgeschoven. Dat pakt bijzonder goed uit. Zoals gezegd, de band kan meer dan rauzen. Direct al op het titelnummer, waarmee wordt afgetrapt, valt het ruimtelijk opgenomen gitaarspel op. En ook al draagt een van de liedjes de titel Need To Lose, de band lijkt het fatalisme achter zich te hebben gelaten. Dat betekent niet dat er slappe liedjes worden geserveerd. Nee, integendeel. Can’t Stop is het hartverscheurende relaas van een vriend van Pete Bernhard die een overdosis nam. Het liedje wordt voorafgegaan door Paint My Face, dat besluit met de woorden dat er misschien meer is na de dood. Die positieve lading is mede de kracht van dit album. De samenzang op het nummer is fraai en ergens bekruipt je het gevoel dat het Sixteen Horsepower zou kunnen zijn na de verlossing. Castles is een soulnummer. Het gaat over zandkastelen en de oceaan. Wij vormen de zee, dus vestig je hoop niet op kastelen. De zee is sterker. Emotionele kracht, daar gaat het om op Chains Are Broken. Het modernere geluid is eerder schatplichtig aan de jaren 50 en 60, dan aan de jaren 30, het decennium waar The Devil Makes Three in het verleden vooral inspiratie zocht.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie