The Low Anthem op hippe herhaling

Opgeslagen in: LIVE — Leo Kattestaart @ 16:04

Is het een modegril, het opnieuw uitbrengen van een album? En dan ‘tig’ jaar, bijvoorbeeld tien, na dato? Wellicht. Ook The Low Anthem vatte een dergelijk plan op, tien jaar nadat hun doorbraakplaat ‘Oh My God, Charlie Darwin’ het levenslicht zag, 29 juni 2009. Aantekening daarbij dan nog dat dit album, hun derde, in 1998 al in eigen beheer was uitgebracht. Toch is bij de re-release van OMGCD nog iets anders aan te tekenen, en wel dat de formatie
uit Providence, Rhode Island eigenlijk al eerder tot deze actie had willen overgaan, zo liet Ben Knox Miller zich maandag in het Zonnehuis ontvallen. Bij de release van Eyeland in 2016 om precies te zijn. Het voorstel om nog ‘wat’ exemplaren van OMGCD te laten persen om dan vervolgens voor op de merchandise- tafel mee te nemen, vond bij hun toenmalige platenmaatschappij echter geen gehoor. Of beter, het mocht wel, maar alle kosten zouden dan wel voor de band zelf zijn. Niet gedaan, derhalve.

Fijne support
Nu, met het nieuwe label Joyful Noise als steun in de rug, lukte het wel. In een beperkte oplage, dan. Dus gelijk maar een tourtje inplannen om deze re-release te promoten, te vieren. Ook in het Zonnehuis, dus. Op twee maanden na tien jaar geleden stond The Low Anthem in de grote zaal van Paradiso; 2 februari 2010. Niet keivol toen, maar wel om de aanwezigen (althans: de meeste) met een voldaan gevoel huiswaarts te laten keren. Het had in 2010 iets magisch, het optreden van Ben Knox Miller en de zijnen. Niet in het minst ook door de fijne support die avond van Brown Bird. In het Zonnehuis was het anders, maar ook weer niet. De magie was er namelijk wederom. Als support deze keer Futur Primtif, het alter ego van Dan Lefkowitz. Twintig minuten prettig opwarmen was de taak voor dit Low Anthem-lid van weleer (2006-2007); met songs van zijn dit jaar verschenen album Neil.

Intiem en ingetogen
Na een korte break was het aan The Low Anthem zelf; als trio, want mede- oprichter Jeff Prystowsky had thuis andere taken. Ben Knox Miller had nu twee (relatief) nieuwe bandleden aan zijn zij: Florence Grace Wallis (viool; trap- orgel & backing vocals) én Bryan Minto (mouthharp; effects en spaarzame backing vocals). Miller zelf (gitaar en soms op het orgeltje) verzorgde uiteraard de lead-vocals. De setlist: de songs van OMGCD met hier en daar een intermezzo vanuit het overige oeuvre; van Eyeland in de toegift: The Pepsi Moon, bijvoorbeeld. Ook Lefkowitz mocht bij de encore nog even achter het gordijn vandaan komen. En hoe kwam dat allemaal over? Welnu, het was bijzonder intiem & ingetogen. Voor zo’n 140 man (seated) kwam het wederom binnen. Opener To Ohio zette in feite direct de (juiste) toon. Fraai was het èn bleef het. En op die momenten dat de verstilling de overhand leek te verkrijgen, daar werd er even een beetje gas bijgegeven; juist genoeg om de magie niet te verbreken. Van Ticker Taker tot Champion Angel, van Cage The Songbird tot Charlie Darwin.

Het was van een ongepolijste schoonheid; breekbaar, ook. Zo kon dus dit feestje in alle stilte toch uitbundig gevierd worden. Een fijn optreden voor een terecht aandachtig Zonnehuis. Sommige modegrillen zijn, zo bleek, zeer goed te verteren.