Torgeir Waldemar’s debuut uit 2014 was overweldigend goed. No Offending Borders uit 2017 was wat harder maar ook prima. Met zijn derde, Love (Jansen Records/Suburban), keert hij weer een beetje terug naar de sfeer van het debuut. Love kent 8 nummers, maar daar zitten 2 korte instrumentale intermezzo’s en een intro bij. Slechts 5 echte liedjes dus. De kenner van Waldemar’s eerdere werk weet dat dat lange uitgesponnen nummers zijn (het kortste duurt altijd nog vijfenhalve minuut). Folkrock met de (vooral elektrische) gitaar als belangrijkste instrument, waarbij de geest van Neil Young door de snaren blaast. Love heeft, het zal u niet verbazen, de liefde in al haar verschijningsvormen tot onderwerp. Een beetje jammer is, is dat Waldemar zichzelf op deze plaat wat herhaalt. Die lange uitgesponnen nummers en lang aangehouden zang, dat hoorden we ook op de eerdere albums. Die blazer op Truncated Souls, die is wel opvallend, maar zulke momenten zou ik graag meer gehoord hebben. Het slotnummer, Black Ocean, duurt bijna een kwartier en is daarmee nogal over de top. Het duurt eigenlijk al drie minuten voordat het eindelijk echt begint en dan blijkt het een soort industriële postrock te zijn (of progrock). Moeilijk, hoor. Wel mooi zijn Leaf In The Wind en Contagous Smile. Daar houd ik me aan vast.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie