John Moreland had een probleem. Hij had van zijn hobby zijn beroep gemaakt. Hoe hield hij het leuk voor zichzelf? Hoe voorkwam hij sleur? Hoe wist hij artistieke bloedarmoede weg te houden? LP5 (Old Omens/Thirty Tigers/Bertus) is het verrassende antwoord. Door gewoon een beetje aan te klooien op diverse instrumenten hervond hij het plezier in muziek maken. Zo kwam hij tot het besef, dat niet alle vingeroefeningen tot briljante liedjes hoeven te leiden. Dat betekent niet dat hij maar wat doet op zijn nieuwste album, zijn vijfde dus. Voor het eerst vertrouwde hij op de inbreng van een producer, een taak die hij eerder zelf voor zijn rekening nam. Met Matt Pence (Centro-Matic) achter de knoppen (en het drumstel) gaat het beslist een andere kant op. Die drums houden de cadans van een machine aan. Synthesizers schuiven er schaduwen overheen op A Thought Is Just A Passing Train. Mooie titel en in zekere zin een sleutelstuk op deze plaat. Moreland is zich bewust dat zijn gedachten, zijn mening, in het perspectief van het grotere geheel nauwelijks betekenis hebben. De zwaargewicht neemt zichzelf niet meer zo serieus. Daar is best een innerlijk gevecht aan vooraf gegaan, zo leren Learning How To Tell Myself The Truth en afsluiter Let Me Be Understood. Op dat laatste nummer worstelt hij met religie. Dat is ook al het geval op opener Harder Dreams, waarop hij het nog heeft over grappen maken over het geloof. Hij voelt zich inmiddels bevrijd. Van verwachtingen waaraan hij dient te voldoen vooral. Muzikaal vrij ook. De singer-songwriter uit Oklahoma laat stootjes van percussie toe, speelt met synthesizers en elektronica, laat Pence en John Calvin Abney hun gang gaan met overdubs en schildert plaatsen waar hij nog nooit geweest is. Er zijn zelfs twee korte instrumentals, waarvan For Ichiro nogal statisch geladen is, een compositie die klinkt als een bezoek van Philip Glass aan een druipgrot. Is er bij dit alles nog ruimte voor emoties? Die gloeien door alles heen. Wie de man een beetje heeft gevolgd had toch ook niet anders verwacht. Zo is East October een ode aan zijn vriend Chris Porter, de musicus die in 2016 omkwam door een auto-ongeluk tijdens een tournee. LP5 is een album dat geen moment doorsnee biedt. Het is qua aanpak goed te vergelijken met Room 41 van Paul Cauthen, dat was ook een plaat die even tijd nodig had. Wisten we trouwens al dat Moreland in zijn vrije tijd ook wel eens aanrommelt met hiphop? Vroeger nog veel vaker zelfs. Daarvan is hier overigens niets te merken, voor wie nu alsnog dreigde af te haken.
13/02/2020 Permalink
John Mellencamp ging op Cuttin’Heads ook op de hip-hop tour met Chuck D. Pakte heerlijk uit. Stond zo’n nummer maar op dit album van Moreland. Vind het een fikse tegenvaller t.o.v. zijn eerdere werk. Vooral vocaal vind ik het nogal moeizaam klinken helaas.
13/02/2020 Permalink
Goeie stem maar een waardeloos album en jij vind blijkbaar bijna alle albums 4 of 5 sterren maar staat niks leuks op.
24/02/2020 Permalink
ik vind ….jij vindt !