Een plaatje uit Nederland. Niet van hier, maar van hoog in de bergen van Colorado. Nederland ligt op ruim 2500 meter en Amberly Chalberg nam er Hi-Line (eigen beheer) op. In The Mountain House aldaar. Chalberg schreef de nummers en zingt ze. De gitaren worden bespeeld door Joe Mazza (akoestisch, elektrisch, lap steel) en Eben Grace (elektrisch, bottleneck, akoestisch, twaalfsnarig akoestisch). Naast de ritmesectie (Jim Christie op drums en Taras Prodaniuk op bas) zijn er dan nog gasten die nog meer akoestische gitaren, toetsen, pedal steel, mondharmonica en percussie spelen. Plus nog wat extra stemmen. Hi-Line is een fijn plaatje zonder effectbejag. Wie op een dergelijke hoogte vertoeft heeft niet zozeer een grote behoefte om een ster te worden. Chalberg droeg het album op aan haar onlangs overleden vader. Hij hoorde de nummers nog wel, maar hij heeft het artwork niet meer mogen zien. Maar dat paard, dat had hij prachtig gevonden, weet de singer-songwriter die opgroeide in Montana. De weidsheid van die staat hoor je terug in het ongehaaste karakter van haar nummers. Vroeger speelde ze piano, maar in de woning in Denver, Colorado, paste zo’n ding niet. Dus kocht haar man een Emmylou Harris Gibson L-200 en met de akkoorden op die gitaar componeerde ze liedjes. Voor flauwe popliedjes voelt ze niets, zo maakt ze duidelijk met Lil Bit Country. Op Family’s Just A Word trekt de band haar traag rockend mee naar de aanblik van Supermoon.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie