Waar ik al een tijdje bang voor was gebeurde vorige maand. Nieuwe muziek van Joe Ely die alleen als download verkrijgbaar is. Zo leek het althans eventjes. Inmiddels heeft de Texaan aangekondigd dat Love In The Midst Of Mayhem ook als cd zal verschijnen.
Wat is er mis met muziek downloaden of streamen? De beleving is niet hetzelfde. Ik werp graag een blik op mijn platenkasten. Die heb ik zo ingedeeld dat voor de verzameling hoezen van elpees en cd’s te zien zijn. Alles alfabetisch gerangschikt, zodat ik weet welke letter er schuil gaat achter die bonte kleurenpracht.
Een plaat beschouw ik als een rijk bezit. Niet alleen de muziek is een vorm van kunst, ook de verpakking. Daarom heb ik niets met downloads. Die kan ik niet uit de kast pakken. Niet omdraaien. Niet bestuderen. Niet op een draaitafel leggen of in een cd-lader schuiven.
Om die reden bespreek ik nooit downloads. Platenmaatschappijen en andere betrokkenen bieden die wel aan, maar ik maak er nooit gebruik van. Tot vorige maand dus. Want nieuwe muziek van Joe Ely is zo ongeveer het beste wat me kan overkomen. Ik ben fan van de man sinds 1978. Zestien jaar was ik toen en Honky Tonk Masquerade was het mooiste dat ik ooit gehoord had. En dat is het nog steeds. Dus ga maar na dat ik blij was toen begin april een nieuwe release van de Texaan werd aangekondigd. Dus ja, ik schreef een recensie door naar Spotify te luisteren.
Was ik heel teleurgesteld? Ja en nee. Ja, want ik wilde graag iets tastbaars in handen hebben dat ik naast de andere releases van Ely op de plank kon zetten. Nee, want wat is Love In The Midst Of Mayhem weer een geweldig album van de 73-jarige artiest die altijd zijn eigen weg gegaan is.
Gelukkig verschijnt er later dit jaar dus toch nog een fysiek exemplaar. Zodat je die fraaie hoesfoto van Mark Seliger kunt omdraaien om ook de achterkant van het album te bekijken. En hopelijk staan er dan foto’s en teksten in een boekwerkje of op de binnenkant van een klaphoesje. En meer info, zodat je te weten komt wat de exacte bezetting van al die liedjes is. Zo meende ik op het nummer Don’t Worry About It een vrouw te horen, maar op de site van Ely staat dat hij zelf alles heeft gezongen. Navraag bij zijn vrouw Sharon leerde dat Ely zijn stem vervormde met een op de computer aangesloten synthesizer, zodat je zou zweren dat er een vrouw zingt.
Synthesizers, echt dol ben ik er niet op. Het past niet zo bij rootsmuziek. Maar een echte artiest trekt zich daar natuurlijk niets van aan. Ely kiest zelden voor de veilige weg. Ook op dit vlak heeft hij een reputatie, zoals ik al uitlegde in de recensie. Vorig jaar bewees een andere artiest ook al dat een synthesizer iets kan toevoegen aan country. De Texaan Paul Cauthen pakte met Room 41 zelfs de toppositie in mijn jaarlijst. Een andere Texaan die ook heel ver gaat in het experiment is Garrett T. Capps. Hij stond met In The Shadows (Again) op nummer 1 in mijn top 15 van 2018. En hij voerde dat jaar ook de jaarlijst aan van onze lezers. Schitterend wat die man doet. Ook John Moreland wist onlangs op LP5 de sleur te doorbreken met een nieuwe werkwijze waarin moderne apparatuur een belangrijke rol speelt.
Ik dwaal af, want het zou gaan over downloads en bonustracks, niet over synthesizers. Streamen kan ik alleen op mijn computer. Dan beluister ik de muziek dus via de speakertjes van mijn Apple. Dat is niet dezelfde ervaring als het geluid van mijn stereo-installatie. Downloads kan ik niet via mijn luidsprekers beluisteren. Zou niet weten hoe dat moet via mijn in de jaren 80 aangeschafte versterker, een Nytech CA252. Een apparaat waarop slechts drie knoppen en twee schuiven zitten. En daar neem ik niet zomaar afscheid van. Subliem geluid.
Techniek interesseert me niet, geluid wel. Daarom heb ik pas laat een cd-speler gekocht. Al die verhalen over het perfecte geluid van een cd begin jaren 80 waren grote onzin. Nog altijd verbaas ik mij erover dat bijna iedereen daar heilig in geloofde. Als je beweerde dat het geluid dat vinyl produceerde warmer, dieper en ruimtelijker was, werd je meewarig aangekeken. Veel mensen die hun elpees hebben weggedaan, zijn ze later weer gaan aanschaffen…
Intussen betaal je voor een elpee belachelijke bedragen. Logisch, want alle fabrieken zijn destijds ontmanteld. Dus de capaciteit om vinyl te produceren is niet heel erg groot. En wat schaars is, is duur.
Ik hield lang vast aan vinyl, maar dat werd steeds moeilijker. Sommige titels verschenen alleen nog maar op cd. En dan was er nog een ander trucje om mensen te dwingen de overstap te maken. Zelfs Joe Ely deed daar aan mee, ook al vraag ik me af of het zijn beslissing was om op de cd’s Lord Of The Highway en Dig All Night een bonustrack te zetten die niet op de elpee stond.
Op Lord Of The Highway uit 1987 ging het om Screaming Blue Jillions. Een aardig rockertje, maar het verbleekte bij het epische Letter To L.A. of het schitterende Me And Billy The Kid van die plaat. Op Dig All Night (1988) stond het springerige I Didn’t Even Do It als extraatje. Leuk, maar ook nog niet voldoende om overstag te gaan. Toen dat een paar jaar later toch gebeurde, schafte ik uiteraard onmiddellijk beide platen ook als cd aan. Lord Of The Highway stond al twee keer in de kast wegens de andere hoezen van de Amerikaanse plaat op Hightone Records en de Engelse release op Demon Records. Die plaat staat dus drie keer in de kast; twee keer als elpee en een keer als cd.
Moet ik straks opnieuw met de stroom mee? Alle nieuwe muziek downloaden of streamen? Ik hoop van harte van niet. De recensie van Love In The Midst Of Mayhem was wat mij betreft een eenmalige exercitie. Omdat ik fan ben van de man. Omdat aan de urgentie van de nummers niet te ontkomen valt op dit moment.
De archieven van Joe Ely liggen nog vol Pearls From The Vaults, de gemeenschappelijke noemer waaronder hij een aantal albums met archiefmateriaal uitbracht. De verwachting is dat de immer hardwerkende Ely dit jaar nog meer projecten zal afronden. Hopelijk wordt dat materiaal allemaal verkrijgbaar op ronde schijven verpakt in fraai artwork. Zodat niet alleen de oren gevuld worden, maar ook de platenkast. Dat draagt bij aan de beleving.
12/05/2020 Permalink
helemaal mee eens john…
12/05/2020 Permalink
hoeveel ‘Pearls from the vaults-albums heeft hij uigebracht?
ik ken alleen B4 84
12/05/2020 Permalink
Uit het hart gegrepen deze column. Gebruik Spotify om nieuwe muziek te ontdekken, maar zweer verder bij mijn 25 jaar oude Kenwood versterker, Technics draaitafel en de even bejaarde Dynaudio speakers. Onlangs alles voor een paar centen gereviseerd en ik kan nu weer jaren vooruit. Hoop dat deze Ely gauw op cd/lp verschijnt. Geweldig album, net als trouwens de nieuwe Lucinda Williams.
12/05/2020 Permalink
@ Peter: In 2007 verschenen Happy Songs From Rattlesnake Gulch en Silver City ook al als Pearls From The Vaults. Happy Songs kreeg de aanduiding Vol. XX en Silver City kreeg Vol. ! mee. Dat deed vermoeden dat de delen II tot en met IX nog zouden verschijnen. In interviews heeft hij ook meermalen gerept over meer materiaal. Daarover schreef ik al eens in de recensie van Full Circle – The Lubbock Tapes. Die collectie met oude opnamen verscheen niet onder de noemer Pearls From The Vaults omdat de tapes niet uit zijn eigen archief kwamen. B4 84 is uitgebracht als Vol. 5. Daar valt dus geen touw aan vast te knopen, maar houdt wel de hoop levendig dat de tussenliggende delen ook nog gevuld worden.
12/05/2020 Permalink
Ook helemaal mee eens , Ik ben ook zo’n platen(CD) liefhebber.
Lucinda heb ik inmiddels binnen . Pracht plaat. Wacht ook met smart op de cd van Joe.
12/05/2020 Permalink
Elders op deze site werd ik door een zekere Danny nog voor boomer uitgemaakt omdat ik aangaf niets met streams en downloads te hebben….ik ben absoluut niet van behoudende meningen en conservatisme maar zweer ook bij fysiek product.
Vanwege de beleving en het veel betere, dynamischer geluid.
Deze column is me dus uit het hart gegrepen.
12/05/2020 Permalink
Goeie gast, Joe Ely. Het enige wat voorspelbaar is aan die man is dat hij altijd weet te verrassen.
En tsja, de discussie over wat nou de beste geluidsdragers zijn… volgens mij hebben ze allemaal hun nut. Ik ben als vijftiger ook opgegroeid met platen en cd’s, en die zijn fantastisch voor in huis. Maar ik ben er toch ook heel blij mee dat ik via mijn telefoon en mijn iPod Touch naar diezelfde goede muziek kan luisteren als ik op kantoor of in de trein zit, of als ik op vakantie ben. En zolang ik daar een goede hoofdtelefoon bij gebruik, is de geluidskwaliteit ruimschoots voldoende.. Dus tegenwoordig koop ik downloads en upgrade ik naar cd als ik de artiest live zie, bij de merch-tafel. Of als de plaat echt een meesterwerk blijkt te zijn, dan bestel ik de cd alsnog.
Een extra voordeel van streamen is dat ik daardoor tegenwoordig veel meer nieuwe artiesten ontdek dan in de ‘goeie ouwe tijd’.
12/05/2020 Permalink
Het gaat mij puur om het liedje en of die nou uit mijn laptop klinkt, mijn CD speler mijn telefoon of wat dan ook. Totaal niet interessant voor mij. Maar goed voor anderen heeft het nog waarde, ik begrijp dat maar het wordt wel steeds meer een achterhoede gevecht. Een download kost niks aan materiaal en transportkosten en dat is ook belangrijk aan het worden. Ik bestelde een paar jaar terug nog jaarlijks meer dan 100 CD’s. Vervolgens alleen nog bij concerten als souvenir en om de artiest extra te steunen. Ook dat is gebeurd. Een artiest heeft meer aan een tientje die hij direct krijgt via de internet dan van een fysieke CD die voor een tientje via WOW bij je komt. En het geluid kan je vanuit alle hoeken zo mooi krijgen als je wilt. Maar ieder zijn eigen smaak. Wat ik wel vreemd vind is dat je een artiest niet eens de kans geeft als het album niet fysiek verkrijgbaar is. Dan onthoud je je gewoon van hele mooie muziek, zoals dus de nieuwe Bryan. Paar klikjes met de muis en je hoort de mooiste muziek die je anders niet zou horen. Of je nou een muis in je handen hebt of een CD, het is beide maar materiaal zonder gevoel. Maar omdat je hebt besloten dat het ronde ding zonder gevoel wel waarde heeft en dezelfde muziek via een paar muisklikken niet, dan leg je het maar naast je neer. Tja. Dat kan, maar ik vind het wel apart.
12/05/2020 Permalink
Ik gebruik Roon een streaming audio systeem voor de muziekliefhebbers de geluidskwaliteit is erg goed en zelfs High-Res audio streamt en kan gebruikt worden op diverse hardware , het heeft een geweldige user interface en toegang tot muziekinformatie soms zelfs de songteksten , kost je wel iets maar je krijgt er wel wat voor gekoppeld aan NAS drive.
Prachtige hoezen , info , zoekfunctie , lijstjes , favorieten enz… en yep op enkele seconden is een nummer te vinden waar je anders zegt grrr op welke cd of lp staat dat nu weer.
Btw de Joe Ely – Love In The Midst Of Mayhem is erg goed.
12/05/2020 Permalink
Walter, juist dat struinen door de kast is 50 procent van de lol. Je ziet dan weer lp’s die je jaren niet hebt gedraaid. En plots ben je dan de hele avond weer aan het draaien. En dan mogen er ook nog best een paar tikken in de plaat zitten.
12/05/2020 Permalink
Nou ik heb niks met download heb een heel mooie geluids installatie nog een dual 721 met shure v15 en stanton eee draaitafel kosten in 1974 799 gulden moet nu gelijkend 2000 euro voor betalen,zie trouwens redwing de eerste commander cody moby grape 69 neil young 1e burritos en dillard en clark twee absolute pracht platen behoren nog steeds tot mijn top 10 aller tijden vind de hoezen van de lps nog steeds mooier dan cd hoesjes ,ik heb die platen ook allemaal nog die afgebeeld staan ,soms meerdere keren,maar redwing wie kent dat nog,ik ik gezien in de lantaarn rotterdam rond 1971 denk ik
13/05/2020 Permalink
Mooi verhaal John! Ben het helemaal met je eens.
13/05/2020 Permalink
Theo, ik noemde je (voor de grap overigens) een Boomer omdat je aangaf dat je de muziek al afschreef omdat je hem niet kon horen op de manier die je gewend bent. Ook in dat gesprek gaf ik al aan dat de streaming ontwikkeling juist hebben geleid tot de situatie dat artiesten die je normaliter nooit zou horen plotseling wel een bereik hebben, dat bestaande en gevestigde artiesten experimenten durven te plegen en het een wereld van muzikale mogelijkheden oplevert. Voor de consument EN de muzikant. Is de geluidskwaliteit hetzelfde? Nee. Komt dat wel goed? Ja.
Is het gevoel anders? Voor oudere mensen? Ja. Voor kids die er mee opgroeien? Nee.
De wereld is niet hetzelfde als twintig jaar geleden. Je kan er moeilijk de muziek op af schrijven omdat jezelf stil bent blijven staan.
13/05/2020 Permalink
Lang was ik het volledig met je eens. En nog steeds heb ik een behoorlijke verzameling fysiek muzikaal materiaal, maar sinds ik in de auto geen cd-speler meer heb ben ik daar voor muziek aangewezen op Spotify. En sindsdien merk ik dat het mij uiteindelijk om het liedje of om een gitaarsolo gaat. Dat is toch de kern van muziek, of het nou uit een supersonische box komt of uit een rammelende cassetterecorder. De rest is op de keper beschouwd verpakkingsmateriaal, hoe fraai vormgegeven ook, en wat voor warme gevoelens ik er ook bij heb
13/05/2020 Permalink
dank voor je antwoord john
14/05/2020 Permalink
Is als CD al voor noppes te downloaden, dus zal het wel niet lang duren dat het album ook in de winkel/platenzaak zal liggen.