Net als Cher op haar plaat 3614 Jackson Highway uit 1969 poseert Eileen Rose voor de studio van Muscle Shoals (Holy Wreckords/Continental Song City) waar dit nieuwe album werd opgenomen. Het is eigenlijk maar een onooglijk gebouwtje, de vitrage hangt er nog net zo voor de ramen als in 1969. Zouden die ooit gewassen zijn, vraag je je dan af. Op het linkerraam zat destijds nog een sticker met nogmaals dat nummer 3614, maar die is verdwenen. Rose begint met She’s Gone helemaal in de stijl die we van de studio in Alabama kennen, want het is een machtig stukje countrysoul. Blijkbaar heeft ze daarmee naar haar mening voldoende respect getoond voor de legendarische plek, want daarna gaat ze haar eigen weg. Dat is prima natuurlijk, want de studio heeft teveel historie om als artiest braaf het spoor te volgen. Dus doet Rose na die prachtige opener haar eigen ding. Ze heeft ook haar eigen band meegenomen, met een belangrijke rol voor Rich Gilbert op gitaar, pedal steel, Hammond en Wurlitzer. He’s So Red rockt al wat meer en Get Up heeft helemaal een hakkende beat in combinatie met wavegitaren. En wat te denken van de bijzondere cover van Matte Kudasai van King Crimson? Bijna ambient hoe die steelgitaar eraan begint. On Shady Hill is heerlijke honky tonk, waarna A Little Too Loud rootsy new wave brengt. Na een a capella uitvoering met een flinke dot echo van de Ierse traditional The Auld Triangle heeft Rose nog een extra verrassing in petto door nog eens acht oude nummers van voorgaande platen (zie de recensies op deze site) in een nieuw jasje te steken, waarmee de totale speelduur 79 minuten bedraagt.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie