‘Sweathog is the name of the most exciting new group to emerge from sunny California’, zo wil de promotiemachine van Columbia ons in 1971 doen geloven. Columbia is dan naarstig op zoek naar het vervolg op de San Francisco-sound (Moby Grape, Big Brother & The Holding Company, Santana) en denkt in Sweathog ware troonpretendenten te hebben gevonden. Sweathog bestaat uit Lenny Lee Goldsmith (zang, toetsen), Bob Jones (gitaar, zang), Dave Johnson (bas, zang) en Frosty (drums, ex-Lee Michaels); tezamen een zeer getalenteerde band, die ook als zodanig wordt gelanceerd met hun zelfgetitelde debuut-lp, gestoken in een blote billen-hoes. Aldus zit een internationale doorbraak er niet in, want de hoes wordt in menig land geboycot.
De muziek is echter prachtig en refereert naar de Britse classic rock van Humble Pie en Spooky Tooth; gedreven rock met veel gevoel voor soul, een country-twist en gevat in een southern-stijl. Sweathog is dan ook in een fraaie productie van de onbekende Daniel Moore – zelf overigens de maker van een schitterende singer-songwritersplaat – een classic rock-album dat geen klassieker geworden is. Niettemin: ‘Nonbeliever’, ‘Still On The Road‘ en ‘Runneth Over‘ zijn opzwepende rocksongs; ‘Burned‘ en ‘You Just Took The Ride‘ ware prijsnummers.
Sweathog is geen succes, opvolger Hallelujah doet het, begeleid door de gelijknamige single iets beter, maar voorkomt niet dat Sweathog zich al in 1973 opheft. Saillant detail: Lenny Lee Goldsmiths zoon Tyler is zo’n 40 jaar later bandleider van de Californische countryrockband Dawes.
Nonbeliever / All I Ever Do / Still On The Road / Burned / Things Yet To Come / Runneth Over / You Just Took The Ride / Lock Up My Body / Layed Back By The River
18/10/2020 Permalink
Ik vind deze bijdragen over obscure bandjes en muzikanten leuk om te lezen, ik zie ze steeds regelmatiger verschijnen, ook op deze fijne site.
Maarre….verbloemt het niet een beetje dat er een behoorlijk tekort is aan recensies van goede albums in dit Coronajaar ? Ik vind het tot nu toe een magere oogst.
Ik zou echt niet weten wat mijn album van het jaar moet worden.
19/10/2020 Permalink
Ik zou zeggen: Probeer de laatste cd van Lieven Tavernier eens. ‘Verloren in de tijd’ Het moet gek lopen als dat niet de mijn album van het jaar wordt.
19/10/2020 Permalink
Dat is inderdaad een meesterwerk….en niet zijn zijn eerste naar mijn mening