Met de dood van Jerry Jeff Walker vorige maand verloren de outlaws hun spirituele leider. Vorige week verscheen van hem een box met vijf albums uit de jaren 60 en 70: Mr. Bojangles – The Atco/Elektra Years.

Het was niet Willie Nelson. En het was ook niet Waylon Jennings. Het was zelfs niet eens een Texaan die aan de basis stond van de outlaw-beweging, een stelletje ongeregeld dat zich niet de wet liet voorschrijven door de platenindustrie in Nashville. Het was Jerry Jeff Walker, een artiest uit New York die zijn heil had gezocht in Texas, die voor de vrijheid had gekozen en daarmee een ommekeer teweeg had gebracht.

Walker had al wat succes gekend met zijn folkgroep Circus Maximus voordat hij zichzelf opnieuw uitvond. Hij accepteerde het niet dat producers sessiemuzikanten bijeen brachten voor zijn soloplaten. Hij zocht zijn eigen begeleiders wel uit. Daarmee opende hij de ogen van mensen als Willie Nelson en Waylon Jennings. Zo kon het dus ook; carrière maken in de countrymuziek onder je eigen voorwaarden. 

Met Mr. Bojangles schreef Walker een hit die het allemaal ook wat makkelijker maakte. Zijn eigen vertolking die te vinden is op de gelijknamige plaat uit 1968 kwam niet verder dan nummer 77 in de Amerikaanse hitlijsten. Maar de cover van The Nitty Gritty Dirt Band twee jaar later deed het veel beter. En daarna namen sterren als Sammy Davis Jr., Harry Belafonte, Bob Dylan, Nina Simone en Robbie Williams het op en was zijn kostje gekocht. Totdat jaren later de belastingdienst voor de deur stond met een fikse navordering.

De versie van The Nitty Gritty Dirt Band bevat overigens een fout in de tekst. De bandleden hadden niet alles goed verstaan op de bekraste single die ze hadden. Groepslid Jeff Hanna bood later zijn verontschuldigingen aan. Walker kon er niet mee zitten. ,,Maak je niet druk. Ik heb er een Coupe DeVille aan over gehouden’’, antwoordde hij.

Jerry Jeff Walker zong op zijn platen alsof hij met een stel vrienden wat aan het ouwehoeren was in een café. Misschien is het live in Luckenbach, Texas, opgenomen Viva Terlingua uit 1973 daarom wel zijn meest essentiële plaat. Die opnamen maken helaas geen deel uit van deze uit vijf cd’s bestaande box. Walker wisselde nogal eens van platenmaatschappij. Dat live-album verscheen op MCA en op deze box is werk bijeen gebracht dat hij opnam voor de labels Atco en Elektra.

Er valt niettemin voldoende te genieten op de studioplaten Mr. Bojangles (1968), Five Years Gone (1969), Bein’ Free (1970), Jerry Jeff (1978) en Too Old To Change (1979). Want zoals gezegd, gelikt klonk het bij Walker nooit. Eerder alsof hij lichtelijk aangeschoten aan het werk ging in de studio. Wat waarschijnlijk ook zo was. Overigens doen er toch wel degelijk sessiemuzikanten uit Nashville mee op de eerste platen. Maar het waren wel mensen die Walker er graag bij wilde hebben. Lieden die Bob Dylan hadden begeleid bijvoorbeeld. Vanaf het begin klinken zijn platen uitermate relaxed.

Willie Nelson en Waylon Jennings werden de vaandeldragers van de outlawbeweging. Walker had het allemaal voorgedaan. Dronken op het podium staan, de boel de boel laten. De naam outlaws moet niet al te letterlijk worden genomen. Wetteloosheid was geen streven, hooguit een niet al te problematische bijkomstigheid. De outlaws wilden niet bij de muziekindustrie horen, daar ging het vooral om. Vogelvrij. Naar eigen keus.

Eens een outlaw, altijd een outlaw. Zelfs na de dood, zo bleek enkele weken geleden tijdens de CMA Awards in Nashville. De Country Music Association somde traditiegetrouw bij dat prijzenfestival de namen op van countrysterren die ons zijn ontvallen. Maar Jerry Jeff Walker werd niet genoemd. En ook de outlaw Billy Joe Shaver werd overgeslagen. Ook John Prine werd ‘vergeten’. Jason Isbell en zijn vrouw Amanda Shires zegden om die reden hun door de CMA toegekende levenslange lidmaatschap onmiddellijk op. Bij dat conservatieve nest wilden ze niet horen.

Jerry Jeff Walker had er ongetwijfeld een mooie anekdote aan overgehouden om met zijn publiek te delen.