Anders Parker werd bijna bekend toen hij, naast Will Johnson, Jay Farrar en Jim James onderdeel uitmaakte van New Multitudes en daarmee een Woody Guthrie-eerbetoon opnam. Daarnaast is de man, die begon als voorman van Varnaline, al jaren solo-artiest. Wolf Reckoning (eigen beheer) is zijn achtste album in die hoedanigheid. Een meedogenloze folkrockplaat met licht psychedelische invloeden. Al direct vanaf de eerste tonen van het eerste nummer, Dogs And Horses, klappende drums, schurende gitaren, rollende orgeltonen en geen vrolijke boodschap: When you’re born, they eat you up / Little hands and feet and eyes / Keep you safe, safe as milk / Then they start to feed you lies. Ook in Down At The Museum zet Parker zich af tegen de maatschappij. Iedereen probeert je te beïnvloeden maar Parker is “down at the museum / looking at the girls”. Pas in het vierde nummer van het album, The Estatic Call, wordt wat gas teruggenomen. In Terlingua, met mooie pedal steel van Brett Lanier, probeert de hoofdpersoon aan de echte wereld te ontsnappen: Smashed my phone, caught a ride. Parker smeert zijn liedjes lekker lang uit; 7 stuks in bijna 44 minuten. Liefhebbers van het werk van will Johnson komen hier ook aan hun trekken.
17/11/2021 Permalink
Interessant! Muziek dat eigenlijk goed in mijn straatje past. Her en der heeft de muziek een donkere ondertoon, zeg maar echo’s van 16 Horsepower / David Edwards of Torgeir Waldemar. Echter, in de breedte heeft Parker lekkere gitaarakkoorden gecomponeerd en blijft hij ook ‘licht’ van toon. Diverse langere nummers die niet vervelen en blijven hangen.