2021: het tweede annus horribilis op rij. Ik kan het niet anders omschrijven. En ik wijd daar verder ook maar geen woorden aan. Maar ook dit jaar had ik een americana-dip. In de zomermaanden luisterde ik nauwelijks naar albums uit ons geliefde genre. Dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat er nauwelijks of geen live-optredens zijn geweest in die periode (die eigenlijk de gehele eerste helft van 2021 besloeg). Live-optredens scherpen mijn gehoor, of zoiets. Nieuwe albums gaan meer leven door de liedjes een keer live te horen. Het is een soort dynamiek tussen albums en live-optredens die me vooral bekoort. En zo komt het dat ik dit jaar met moeite 15 albums die ik de moeite meer dan waard vind bij elkaar kon schrapen. Met een voor mij logische nummer 1, een album dat me iedere keer weer van mijn sokken blaast. Natuurlijk loop ik in de komende tijd tegen andere albums aan die mijn lijst zo zouden kunnen aanvullen. Ik hoop het in elk geval. En voor volgend jaar: mogen we een lekker gevulde live-agenda aantreffen?

1. Doc Feldman and the Alt + Cntry + Delete – A Healthy Dose Of Anxiety
Een magnifieke plaat, waarop 10 liedjes in net minder dan een uur je meevoeren in de donkere wereld van de Kentuckian Doc Feldman. Donker inderdaad maar niet zonder hoop. Voor mij altcountry zoals het bedoeld is.

2. Cory Hanson – Pale Horse Rider
Psychedelische kampvuurcountry, op een vreemde manier breekbaar, ook door de stem van Hanson. Laat de wat onbegrijpelijke teksten voor wat ze zijn en luister alleen naar de liedjes, dan kun je je makkelijk laten meeslepen door de heerlijke melodieën.

3. Lucero – When You Found Me
Vaak vind ik het laatste Lucero-album het beste dat ze ooit gemaakt hebben. Dat geldt ook weer voor When You Found Me. Teksten zijn die van inmiddels gesettelde mannen. Maar wat blijft is: southern rock meets punkrock meets rootsrock, met diepgang.

4. Morgan Wade – Reckless
Dit hoort niet, want ik gaf bij de recensie maar drie sterren weg aan dit album. Maar in de loop van het jaar bleek dat dit toch de plaat was die ik het meest draaide. Het is een soort onweerstaanbare countrypop met ruige randjes, zoals je dat kunt horen van iemand als Ashley McBryde. Dat ruige randje zit ‘m in de stem van Wade, maar ook in het gitaarspel van Sadler Vaden.

5. Doc Oliver – Welcome Home
Doc Oliver is een voormalige hospik (vandaar ‘Doc’) bij de mariniers die twee jaar in Afghanistan diende. Om medische redenen werd hij uit dienst ontslagen (PTSS). Als vorm van therapie begon hij in zijn garage  liedjes te schrijven, die uitendelijk op dit gelweldige album terechtkwamen.

6. Melissa Carper – Daddy’s Country Gold
Het is jazz, het is western swing en het is country, gezongen met die heel bijzondere stem van Melissa Carper. Carper is een oude ziel die op dit album alle kans krijgt zich te ontplooien. De ouderwets aandoende sound is vooral fijn in deze donkere dagen.

7. Emily Scott Robinson – American Siren
Met American Siren van Emily Scott Robinson hebben we weer een americana-sieraad in handen. Uitgebracht op het Oh Boy-label van wijlen John Prine, dat is vaak al een garantie voor kwaliteit. Robinson is een voortreffelijk zangeres en haar liedjes zijn ook, zonder uitzondering, van een hoog niveau. Het gaat hier om zelfgeschreven folksongs, die ook nog eens prachtig worden ingekleurd.

8. Margo Cilker – Pohorylle
Nieuwe naam aan het firmament. Singer-songwriter uit Oregon imponeert nogal met haar debuut vol mooie folknummers. En met die prachtige stem is dat een nauwelijks te kloppen combinatie. Neem Barbed Wire (Belly Crawl) en Chester’s, dat is gewoon goud.

9. Graham Sharp – Truer Picture
Truer Picture biedt tien nummers die stuk voor stuk de moeite waard zijn. Sharp is namelijk een begenadigd songwriter, die ook nog eens over een zeer aangename stem beschikt. Laat ik verder nog volstaan met de opmerking dat het ook in muzikaal opzicht, mede dankzij producer Seth Kauffman, prima in elkaar steekt. Dikke aanrader!

10. Still Corners – Last Exit
Op Last Exit van het Engelse duo Still Corners staan elf ruimtelijke songs (waarvan twee instrumentaal), waarop gitaar en steelgitaar door de weidse leegte mogen hobbelen. Een leegte die verder wordt ingenomen door de prachtige ingetogen stem van Theresa Murray.

11. Lula Wiles – Shame And Sedition
Het Amerikaanse vrouwelike trio verlegt de koers lichtelijk op dit derde album: de folkrock wordt gecombineerd met indierock. En dat pakt verrassend goed uit. Persoonlijke liedjes worden ook gecombineerd met nummers waarin zij de toestand van de wereld becommentariëren.

12. Shannon Clark & The Sugar – Marks On The Wall
Amerikaanse familieband die naar eigen zeggen Midwestern Americana Soul maakt. En dat doen ze goed! Clark beschikt over een emotievolle stem waaraan mooi tegenwicht geboden wordt door de achtergrondzang van dochter Navie. Opvallend is ook het inventieve percussie/drumwerk van Britanny Clark.

13. Jack Ingram, Miranda Lambert, Jon Randall – The Marfa Tapes
Drie singer-songwriters togen naar het Texaanse platteland om daar in rustieke, lofi-setting nieuwe nummers op te nemen. En dat lukte goed. Het grootste gedeelte met Lambert in de hoofdrol, maar de anderen zijn zeker niet onderbelicht.

14. Red Shahan – Javalina
Is dit powerpoprootsrock? Whatever it is: deze Texan red dirt cowboy knalt er op Javalina 10 geweldige songs uit. Hier en daar zelfs met blazers. Mooie opvolger van het ook al niet misselijke Culberson County.

15. The Roseline – Constancy
Ook het zevende album van de band rondom Colin Halliburton, is weer van een constant hoog niveau, waarmee de lijn van eerdere albums wordt doorgetrokken. Constancy is een plaat die in de smaak zal vallen bij de echte muziekliefhebber, en dan vooral bij hen die bij voorbeeld The Jayhawks en Ryan Adams kunnen appreciëren.