In de zomer van vorig jaar benaderde Huck Notari me om zijn nieuwe album Strange And Beautifully (eigen beheer) te recenseren. In 2014 schreef ik over het uitstekende Huck Notari And The River, een album dat daarna ook nog eens opdook in een winterse aflevering van de rubriek albumhoezen. Onder die recensie uit 2014 hangt trouwens ook nog een eerdere recensie van Highland uit 2007. Zijn nieuwste stuurde Notari eerst naar een verkeerd adres, maar kwam uiteindelijk toch op de plaats van bestemming aan. Ik moest wel 11 euro inklaringskosten voldoen bij de boekenzaak waar ze met weinig enthousiasme wat zaken afhandelen voor PostNL. Belachelijke gang van zaken, die extra kosten, maar daar zullen we nu niet verder over uitweiden. De kosten waren in dit geval wel de moeite waard. De singer-songwriter die onlangs van Oregon terugkeerde naar zijn geboortestreek in New Hampshire tokkelt als Townes op Who Knows Where. Of is het Justin Carloni die hem hier op gitaar begeleidt? Zo niet, dan voorziet Carloni op banjo en andere snaarinstrumenten het nummer wel degelijk van extra diepte. Blijkbaar houdt Notari wel van winterse omstandigheden, want koud is het niet alleen op dat eerder besproken album, maar ook op Blizzard On The Freeway, waarop hij alleen reist nadat zijn relatie is verbroken. Notari (zang, piano, gitaar) is ook op Wherever I Am onderweg en droomt van zijn lief of wat ooit was. Op More To Go is het een kwestie van vele mijlen, vele wegen, vele telefoongesprekken. Notari speelde ooit in een band met Gill Landry en hij zou eigenlijk veel bekender moeten zijn. Maar ja, releases met tussenpozen van zeven jaar helpen niet erg om door te breken. En alles in eigen beheer houden heeft ook nadelen. Maar zoals wel vaker bij kleinschalige projecten kunnen we Strange And Beautifully wel van harte aanbevelen.
08/02/2022 Permalink
Thank you for the tip.
08/02/2022 Permalink
Wat een mooie CD is dit!