Dit is een heel bijzondere plaat: I Ran Down Every Dream (Yeproc) van Tommy McLain, om meerdere redenen. Allereerst is dit het eerste album in meer dan 40 jaar van deze veteraan. De uit Louisiana afkomstige McLain is inmiddels 82 jaar. In 1966 had hij een hit(je) met Sweet Dreams, maar dat succes kon hij niet voortzetten, mede door een hang naar drank en drugs. Wel had Freddy Fender in 1977 nog een countryhit met het door McLain geschreven If You Don’t Love Me Alone (Leave Me Alone). Toch raakte McLain niet geheel in de vergetelheid, mede doordat een paar van zijn nummers werden opgenomen op een swamppop-verzamelaar die in Engeland goed ontvangen werd. In elk geval bij Elvis Costello, Nick Lowe en Lily Allen. Laatstgenoemde nodigde McLain uit om op haar bruiloft op te spelen in 2011. En Costello en Lowe werkten mee aan dit nieuwe album dat werd geproduceerd door C.C. Adcock. De opnames begonnen vier jaar geleden al, maar werden opgehouden door het afbranden van McLains huis en de pandemie. Het album is ook bijzonder omdat het fantastische songs brengt. Adcock heeft in al die jaren een sterrencast bij elkaar gebracht, onder meer Costello dus, Ed Harcourt, Van Dyke Parks, Steve Riley, Augie Meyers, Jon Cleary, Ivan Neville, Mickey Raphael en de vorig jaar overleden Warren Storm (drummer en zelf ook een swampopster). McLain speelt zelf diverse toetseninstrumenten. Tezamen zijn zij verantwoordelijk voor 13 prachtige songs, waarvan er 10 (mede) door McLain geschreven zijn. Te beginnen met No Tomorrow Now dat wordt gedomineerd door de gitaar van Adcock. In het titelnummer hoor je ook Costello zingen en we moeten de eerste luisteraar nog tegenkomen die niet gelijk met hem meezingt. Zeer fijn zijn hier ook nog de andere ondersteunende zangstemmen van Julie Odell en Tiff Lamson. Ondertussen is ook duidelijke geworden dat McLain zelf een heerlijke stem heeft, licht hees, maar hij haalt er het onderste uit de kan mee, b.v. in het door Bobby Charles geschreven I Hope. Living On The Losing End is misschien wel het meest cajunachtige nummer op de plaat, door onder meer het gebruik van een accordeon, een fiddle en een wasbord. McLain brengt ook nog zijn eigen versie van het eerdergenoemde, bijzonder mooie, If You Don’t Love Me. Het met onder meer zingende zaag en speelgoedpiano opgeleukte The Greatest Show On Hurt is McLain ten voeten uit: If it’s a fast one that you want / I’ll still sing it blue / After all this heartache / That’s the best that I can do. Sentimenteel is That’s What Mama Used To Do, maar de korte gitaarsolo in het midden van de song maakt hem echt helemaal af. I Ran Down Every Dream is een plaat om van te likkebaarden en dient te worden beschouwd als dé comeback van 2022.
24/11/2022 Permalink
Album kwam al in augustus dit jaar uit en, behalve een soort preview in Rolling Stone, is dit de eerste serieuze bespreking die ik zie. In No Depression en tot nu toe ook niet in Nederland gek genoeg weinig aandacht. Een krachtige stem voor een 82-jarige!!
24/11/2022 Permalink
Wat is dit prachtig
25/11/2022 Permalink
Wat een geweldige plaat! Dank!
29/12/2022 Permalink
Net aangeschaft. Erg leuke plaat met veel variatie. Lekkere luister muziek.