Ze raakte kort na aankomst op Schiphol even in paniek toen bleek dat het kantoortje waar zij een auto wilde huren net dicht was: Rachel Baiman uit Nashville (Madison), Tennessee. Voor het eerst in Nederland en dan voor een gesloten deur staan. Het kwam uiteindelijk in orde. Zo bleek een valse start een aanzet tot een zestal optredens, waarvan de derde op een zondagmiddag in Rotterdam, in het kleine Walhalla.
Humor en verbazing
Baiman, van origine van Oak Park, Illinois, heeft inmiddels vier albums en een ep in haar bagage. Op haar 17de had ze al een prijs voor haar fiddlewerk. Ze was dan ook gewapend met, naast gitaar en banjo, een fiddle. En met mooie songs èn een fijne stem. Ze oogde aanvankelijk wat schuchter, bescheiden. Maar dat was schijn, want deze sympathieke jongedame babbelde aimabel en met de nodige humor haar songs aan elkaar.
Baiman beschikt niet alleen over een fijne stem, maar die laat ze ook op een andere manier horen: in haar teksten, haar songs. Met zeker ook een maatschappijkritische blik. Zij laat sowieso wekelijks haar bevindingen horen met The Weekly Croissant, een mailing voor haar volgers. In de laatste, die van zondagochtend, zegt ze te genieten van haar eerste dagen in ons land. Met verbazing ook, over haar eerste optreden net buiten Amsterdam in een kunstenaarsgemeenschap – The Green Field – bijvoorbeeld. Daar leerde ze dat Nederland een lange traditie kent met het kraken van ongebruikte gebouwen. Haar setlist kende veel werk van haar laatste album Common Nation Of Sorrow (2023), maar ook songs van Cycles (2021) en Shame (2017) werden niet vergeten.
Opener was Some Strange Notion van haar laatste, om na Wyoming Wildflowers vervolgens John Hartford’s Self Made Man een fraaie vertolking te geven. Ook twee songs die zij samen met Pony Bradshaw opnam: Dominoes en Equine Elvis (check ook de albums van Bradshaw) bracht zij met verve.
Architectuur
Op de vraag ‘waar is Rotterdam, behoudens het Bluegrass Festival, zoal bekend van?’, kreeg zij als antwoord onder andere de architectuur en de havens. Vreemd dat Feyenoord niet genoemd werd, maar die supporters vertoefden blijkbaar al elders op Zuid. Waarom de dag voordien in Tiel het woord fruit werd genoemd, was haar inmiddels duidelijk.
Met mooie uitvoeringen van Shame, Never Tire Of The Road (van de Ier Andy Irvine), Young Love en vooral Lovers And Leavers liet Baiman een nagenoeg vol Walhalla tevreden huiswaarts keren. Zijzelf zocht natuurlijk haar met enige moeite verkregen huurauto weer op, met (toen) nog drie optredens te gaan (zie agenda).
Foto’s: Erik de Wit
23/04/2024 Permalink
Multitalented alt bluegrass muscisan: https://youtube.com/playlist?list=PLAqqseqzdJ3qIQu5K3hDp4iX9Jv_3y3uI&si=4YuiMQPuJG0MHZfM
03/05/2024 Permalink
https://open.spotify.com/episode/7lWxntwO0Twxg30ZArPAbL?si=FqLRbbKyRQGPSAC-GMfhvA
Bright Lights interviewt Rachel Baiman met interessante altcountry playlist