Hij was een veteraan in de rockscene van San Francisco, maar nu woont Bart Moore weer in Lansing, Michigan, waar hij opgroeide. De singer-songwriter schrijft liedjes waarin hij niet al te moeilijk wil doen. ‘Er zijn al genoeg navelstaarders die zoeken naar zelfbevestiging in folkmuziek’, meent hij. Dus zingt hij op Molly Bloom met de tong in de wang over een vrouw in Dublin die het niet zo nauw neemt met de zeden. Op de voorkant van de hoes van Wild Flora (eigen beheer) staat een jonge vrouw, op de achterkant staat Bart Moore in een vergelijkbare pose op het zelfde stukje land, maar dan zijn de bladen van de bomen verdwenen en is de groene bloemenzee geel en dor geworden. In Heavenly Daze moet een gordiaanse knoop worden ontward met wat percussie en een beetje flamencogitaar. Van de kleurrijke folk van Moore steek je nog wat op. God Is Just Plain Lazy verkondigt hij. ‘God is just plain lazy, but He’s got a groovy gig / He sleeps with Cleopatra and the young Diana Rigg … God is just plain weird / He’s so high above my station / He’s got the Pogues & Billy Strings in regular rotation.’ Tuesday Afternoon At Wrigley Field is een liedje over honkbal met prachtig vioolspel van Grant Flick. Op Comanche Land sluit Moore zich aan bij de indianenstam om vol overgave met wapens uit het stenen tijdperk te vechten met Pawnees, Blackfoot en Apachen.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie