Het was in de tijd van de covidlockdown dat banjocoryfee Tony Trischka een mysterieus pakketje in zijn brievenbus vond: een envelop met een usb-stick vol met meer dan tweehonderd privéopnames van Trischka’s grote voorbeeld Earl Scruggs, samen met John Hartford. Trischka (alle tijd van de wereld immers) transcribeerde alle solo’s, toonzettingen en trucs van de grootmeester en speelde die na tijdens een Earl Scruggs-tributeconcert in New York. Down The Roads Records-baas Ken Irwin wist genoeg: hier moest een album van komen. Het werd Earl Jam, A Tribute To Earl Scruggs. Bluegrass is soms pure rock’n’roll. Dat liet Earl Scruggs zelf al vaak genoeg horen, en ook Trischka en zijn helpers (grote namen als Stuart Duncan, Ronnie McCoury, Billy Strings, Molly Tuttle, Sam Bush, Vince Gill, Sierra Ferrell en Bronwyn Keith-Hynes duiken weer op) gaan hier en daar als duivels tekeer (Brown’s Ferry Blues, Roll On Buddy, Cripple Creek, Casey Jones). Uiteraard is Trischka’s banjo prominent aanwezig, maar zoals in de bluegrasstraditie gebruikelijk komt iedereen aan bod om virtuoos te vlammen. Naast het hogesnelheidsgeweld horen we op Earl Jam onvermijdelijke traditionals als San Antonio Rose, Freight Train Blues en Dooley, maar ook de verrassende Beatles-cover Lady Madonna. Helaas kon Trischka bij zijn keuze uit de tweehonderd liedjes op de usb-stick kennelijk geen weerstand bieden aan de eeuwige, eindeloze gospeldraak Amazing Grace, zelfs tot twee keer toe.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie