Ook alweer bijna zeven jaar dood: Tom Petty. Nu pas verschijnt het eerste in memoriam, in de vorm van Petty Country (A Country Music Celebration Of Tom Petty) (Big Machine Records). Lekker lang, twintig nummers – zoals Petty zelf ook niet op een liedje of minuutje meer of minder keek. Er is flink geplunderd in het verzameld werk van Tom Petty; solo, samen met zijn Heartbreakers, Traveling Wilbury’s en Mudcrutch. Het begrip ‘country’ mag ruim opgevat worden: de enige pure countrybijdrage is van Dolly Parton. Zoals het op een tributealbum betaamt, geven alle eerbetoners hun eigen draai aan het Petty-origineel, zonder dat de signatuur van de grote twangmeester volledig uit zicht raakt. Thomas Rhett heeft makkelijk scoren met het iconische Wildflowers. Justin Moore gooit een Bob Seger-sausje over Here Comes My Girl. Lady A zorgt voor een eerste hoogtepunt met Stop Draggin’ My Heart Around. Hé, en daar hebben we Willie Nelson – maar hij klinkt zo jong! Klopt, het is Jamey Johnson, met een fraai ingehouden versie van I Forgive It All. Een paar nummers later komt Willie dan toch echt, in Angel Dream (No. 2), samen met zoon Lukas. Dan nog een prijsnummer: Yer So Bad door Steve Earle, die zijn serie solotributes aan overleden collega’s gerust mag uitbreiden met een album getiteld TOM. Nog het verst van Tom Petty zelf verwijderd blijft Rhiannon Giddens, die Don’t Come Around Here No More ontdoet van alle synthesizergedoe op het origineel (op Southern Accents) en met een heel eigen versie komt. Paar kanttekeningen: het ontbreken van twee van Petty’s mooiste liedjes (A Face In The Crowd en vooral The Last DJ – misschien wel Petty op z’n Pettyst); en de openingstrack, van de altijd zo grimmige, bozige Chris Stapleton, die niets heel laat van I Should Have Known It.
02/07/2024 Permalink
Grappig. Vond juist de Stapleton versie van I should have known it heerlijk. Lekker swampy, rammelend. Alsof het uit de Everglades was ingevlogen. Voor een Floridian als Petty vond ik dat een mooi eerbetoon. Different strokes and all that 🙂