Al vanaf het zesde liedje van het optreden van Steve Earle & the Dukes (& the Duchesses, waarover later meer) was bassist Kelley Looney bezig met het rechtzetten van zijn microfoon-standaard. Maar het was pas drie liedjes later, in After The Mardi Grass, dat hij die voor het eerst zou gebruiken. Het tekent de passie en instelling waarmee de Earle en zijn bandleden op 26 mei in Paradiso stonden.
Aanleiding van het optreden was het verschijnen van The Low Highway, het vijftiende studioalbum van de inmiddels 58-jarige bard uit, sinds een aantal jaren, New York.
Op deze toernee laat hij zich begeleiden door Will Rigby (drums), eerdergenoemde Looney, Chris Masterson (gitaar) en Eleanor Whitmore (fiddle). De twee laatstgenoemden vormen samen The Mastersons die deze avond ook het voorprogramma verzorgden. Whitmore was daarmee de enige Duchess van dienst, want – anders bij bij eerdere toernees – ontbrak Earles echtgenote Allison Moorer. Een gemis dat echter geen afbreuk deed aan de kwaliteit van het optreden. Want na een beetje stroef begin werd het een prima avond, een uitstekende avond zelfs.
Een belangrijk aandeel in het succes was de inbreng van Masterson, een slungel met grote bril en sjaaltje, die echter op welke gitaar dan ook steeds de juiste snaar weet te raken. Esotherisch galmend dan wel ruig twangend en tussendoor ook met huilende noten van zijn pedal steel. Zijn eega blijft er onverstoorbaar onder. Als een mater familias ziet zij vanaf de zijkant, met haar fiddle of van achter een keyboard dat het goed is. Een keer, in You’re Still Standing There, mag zij in een duet met Earle, ook vocaal de hoofdrol spelen.
Halverwege de set geeft Earle aan dat dit de beste band is waarmee hij ooit gespeeld heeft. Dat was ook de reden dat hij met hen graag een plaat wilde maken. Dat werd The Low Highway waarvoor hij de inspiratie opdeed met de dingen die hij in zijn buurt zag gebeuren, b.v. de rijen voor de gaarkeuken van een kerk. Die waren hem niet eerder opgevallen. Buurtgenoot Tim Robbins vertelde dat echter die er altijd al waren maar dat ze nu langer zijn. Mooi is ook de ode aan de onlangs overleden Warren Hellman, een stinkend rijke investments banker (en Republikein). In zijn eentje bekostigde hij een muziekfestival in San Francisco en als het nodig redt is redt ook nog eens het pensioenfonds van de ambtenaren in die stad. Earle: “You don’t have to be an asshole when you’re rich.” In ruim twee uur spelen Earle en co meer dan 30 nummers, een groot deel daarvan afkomstig van het nieuwe album, zoals de liedjes die hij schreef voor de HBO-serie Treme (over New Orleans na Katrina). Maar is is ook ruimte voor een cover van de Stones, Mothers Little Helper, en een rits toppers van toen: Guitar Town, The Galway Girl, Hard Core Troubadour, Copperhead Road. Opvallend rootsy gebracht en opvallend subtiel. Het hard rockende The Revolution Starts Now, waarmee de avond wordt afgesloten, viel daarmee zelfs bijna uit de toon. Dat was ooit wel eens anders, maar het was goed zo. Niks meer aan doen.

Waar: Paradiso
Wanneer: 26 mei 2013
Foto’s: Peter Hageman