In de belevenis van Lynn Miles is de lucht niet blauw, maar indigo. Ze kan het mooi zeggen, de Canadese. En wat ze te zeggen heeft, brengt ze met zuivere zang. Haar elfde studioalbum Downpour (Continental Song City/Munich) staat weer vol lessen in vreugde en pijn, liefde en lijden. Met Lesson In Everything geeft Miles aan hoe ze in het leven staat. Leren van de fouten en dan doorgaan. Misschien grijpt haar tentoongespreide melancholie daardoor niet echt bij de strot. Miles brengt het zo mooi, dat er van pijn eigenlijk geen sprake meer is. Op een nummer als Moth maakt ze het verdriet wel invoelbaar. Wellicht doordat het meer naar country neigt dan de overige liedjes? Zodat we kunnen stellen dat folk iets afstandelijker overkomt? Broken Hearted is op het randje, hier dreigt de melodramatische inhoud over te hellen naar het zoetsappige. ‘I’m just dreaming’, zingt Miles, maar dat vinden we geen excuus. Het wat meer uptempo gebrachte Million Brilliant spreekt niet alleen meer aan doordat het wat afwisseling brengt, het is wederom een meer naar country neigend werkje. Bluegrass met een vleugje rock waarin banjo en baritongitaar de boventoon voeren. De exquise begeleiding is van producer Ian Lefeuvre, die een heel arsenaal aan instrumenten inzette, en Miles zelf.
14/07/2013 Permalink
Country ervaar ik steeds meer als een sjabloon. Net als blues vaak voorspelbaar. Folk heeft doorgaans veruit mijn voorkeur.
16/07/2013 Permalink
Folk is vaak net zo’n sjabloon. De valkuil is hier dunkt me het hokjesdenken.
Overigens kan iets heel clichematig of chablonesk zijn, maar toch erg goed. Wanneer het maar goed en vakkundig wordt uitgevoerd. Denk maar aan bv John Moreland, Mavis Staples, James Cotton en Holly Williams om maar wat willekeurige chablonisten te noemen die m.i. toch best erg lekkere muziek maken.
16/07/2013 Permalink
Americana ging mij op een gegeven moment een beetje tegenstaan wegens voorspelbaarheid. Hoorde ik in gedachten de zoveelste steelguitar en verdomd daar kwam het ding nog aan ook. Ik zal vooral overvoerd geweest zijn. Een tijdlang van een ander dieet genieten doet mij goed! Die laatste Mavis Staples is fabuleus goed.
17/07/2013 Permalink
Vooral ook het productie-werk van het wat mij betreft niet voldoende op waarde geschatte genie Tweedy
17/07/2013 Permalink
Hoezo word Tweedy niet voldoende op waarde geschat Menno? Volgens mij word hij uitstekend op waarde geschat, hoewel dat in mijn beleving muzikaal gezien overschat is. Productioneel vind ik hem meer dan uitstekend.
17/07/2013 Permalink
On topic: haar Black Flower albums bevallen mij toch het beste. Live in Lage Vuursche bleken de piano gedreven songs het beste te klinken. Vreemd genoeg leek ze met de gitaar in de hand veel meer een stem te acteren.
20/07/2013 Permalink
Omdat hij een geniale liedjes-schrijver is m.i., Arjan. Van het kaliber Lennon & McCartney. Catchy songs met een dergelijke subtiliteit en dan ook nog zo gevarieerd (vergelijk bv Hummingbird en Impossible Germany), hoor ik eigenlijk alleen bij Wilco en Ryan Adams. Verder zijn er best zo nu en dan aardige dingen, maar die kunnen wat mij betreft niet tippen aan beide genoemden.