Op Murmurations (Zawinul Records/PIAS Recordings) is de Engelse band The Epstein ontsnapt aan de omschrijving altcountry. Vanaf opener Morning News is duidelijk dat ze veel Britser klinken dan op het debuut Last Of The Charanguistas. De nadruk ligt duidelijker op de avontuurlijke arrangementen sinds de komst van toetsenist Sebastian Reynolds. In de verte zijn wat trillingen uit de hoek van Ennio Morricone waar te nemen. Dat levert interessante momenten op als I Held You Once, waarin de mandoline en banjo toch nog tevoorschijn worden gehaald. Helemaal gedraaid zijn ze dus niet. De banjo klinkt ook op November, maar de jas die op dat nummer wordt aangetrokken is toch echt van andere snit. Wat opvalt is dat Murmurations nergens topzwaar wordt. De ambities worden vormgegeven zonder te vervallen in pompeus opblazen van de sound. The Epstein ontwikkelt zich op dit nieuwe album in de richting van een band als Tindersticks.
Dit schreven we over het debuut (2008): Zondermeer origineel is het wat The Epstein ten gehore brengt op Last Of The Charanguistas (Sonic Rendezvous/Cargo). De Britse band valt onder de noemer altcountry, maar doet er alles aan om daaraan te ontsnappen. Ze klinken in ieder geval anders dan de meeste andere bands uit Engeland die met het Amerikaanse genre stoeien. Minder poppy vooral, ook al weten ze donders goed het belang van fijne samenzang. De veelzijdigheid en welvende songstructuren, die echter ook hoekig kunnen uitpakken, doen nog het meest denken aan een band als het uit Canada afkomstige Elliott Brood, maar dan toch met wat minder sturm und drang. De cd opent met Black Dog, een nogal druk liedje met een simpele beat en een hoofdrol voor banjo en fiddle, dat nogal slordig begint waardoor het gelijkenis vertoont met het werk van de overschatte Hackensaw Boys, maar al snel maakt The Epstein duidelijk dat hier veel meer klasse tentoon wordt gespreid. Charanga Classica is gewoon een fraaie titel en net als op NYC Blues doet de band hier erg denken aan Granfaloon Bus. Die gelijkenis zit ‘em vooral in de stem van Olly Wills die klinkt als Felix Costanza van de desbetreffende band uit San Francisco. Ook het sfeervolle snarenwerk – alsof er soundscapes door de melodie waaien – doet beslist denken aan het avontuurlijke Granfaloon Bus. Dance The Night Away (met trompetten!) zal het goed doen bij liefhebbers van Calexico. Liedjes over de wind zijn vrijwel altijd fraai en Just The Wind is daarop geen uitzondering. De als een Russisch liedje gebrachte bonustrack had echter achterwege kunnen worden gelaten.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post. TrackBack URL
Plaats een reactie