Zet eens even Half Mile Harvest van The Teskey Brothers op (staat gewoon op Spotify). Verdiep je verder niet in de biografie van de band en zeg eens eerlijk: dit is toch gewoon een zwarte blues- en soulzanger, ergens diep in het zuiden van de VS in de jaren 70? Op een onontdekte parel uit de Fame-studio’s. Eh, nee dus, gewoon vier blanke Australiërs, die een fantastisch debuut hebben afgeleverd waarop ze meanderen langs de grens van diepdoorleefde blues en zweterige soul. En waarop ze af en toe ook nog een schep southern rock in de mix gooien. Voor de verandering meer…

Je kunt From The Outside Looking In van Andrew Taylor niet bespreken zonder te vermelden dat hij ook de head honcho is van de Schotse alcountry- en powerpopband Dropkick. U weet wel, dat bandje waarvan we hier zeggen dat ze tot de eeuwigheid briljanten van platen uit kunnen brengen zonder ooit in de Lage Landen door te breken. Het zit ze gewoon niet mee. Het zal u misschien niet verbazen, maar dit is er weer gewoon één. Op het medio vorig jaar verschenen From The Outside Looking In speelt Taylor alle instrumenten en zingt hij alle meer…

De titel Open Sea (At The Helm Records) geeft niet alleen aan dat Hans Chew vrijuit dobbert over het onstuimige water, het is vooral ook een vingerwijzing naar de inspiratie die hij vond in het open C-akkoord. We kennen hem vooral als de barrelhousepianist die grote indruk maakte met het retro-klassieke meesterwerkje Tennessee & Other Stories en als begeleider van inventieve gitaristen als Jack Rose en Steve Gunn. Het was Michael Chapman die Chew inspireerde om zelf ook meer gitaar te spelen. Open Sea is dan ook vooral een meer…

The Clientele is zo’n fijne Britse band die klassieke popliedjes aflevert. Beatmuziek zou je kunnen zeggen. Music For The Age Of Miracles (Tapete Records/Sonic Rendezvous) noemen ze het zelf op dit laatste werkstuk. The Neighbour speelt leentjebuur bij merseybeat en Bee Gees. Die term is hier alleen op zijn plaats wegens de titel van het liedje, want de negatieve betekenis plagiaat is hier niet van toepassing. The Clientele borduurt voort op de pracht van vele voorbeelden met meerstemmige zang en fraaie melodieën. Zoals gezegd, zulke meer…

Broers die samen in een bandje zitten. Alejandro en Javier Escovedo (True Believers). Chip en Tony Kinman (Rank and File) Dan en Warren Zanes (Del Fuegos). Dave en Phil Alvin (Blasters). Curt en Kris Kirkwood (Meat Puppets). Chris en Rich Robinson (Black Crowes). Dave en Serge Bielanko (Marah). Dallas en Travis Good (Sadies). Het zijn zomaar wat voorbeelden, want de lijst is vele malen langer. Hier willen we het hebben over Mark en Lawrence Zubia van Pistoleros. Silver (Fervor Records) is na Shine uit 2015 het tweede album uit het tweede leven van meer…

Geen regels. Geen druk. Buffalo Killers weten heel goed waar ze mee bezig zijn. Muziek maken die ze zelf te gek vinden. Op het achtste album staat wederom volstrekt amodieuze muziek. Dat maakt Alive And Well In Ohio (Alive Natural Sound/V2) juist zo waardevol. De band uit Cincinnati, Ohio, schrijft nummers die als in een fruitautomaat springen van powerpop naar countryrock en alles wat daar tussenin te beleven valt. Meestal in midtempo met meerstemmige samenzang. Wees dus niet verbaasd als de naam van The Beatles valt om ze te meer…

Er is iets vreemds aan de hand met Unforetold (eigen beheer) van de Nederlandse band Songbelt. Of beter gezegd: er iets vreemds aan de hand met mijn beleving van dit album. Bij de eerste beluistering gebeurde er niet zoveel. Pas na een keer of drie, vier begon er een bepaalde waardering te ontstaan, en die werd met iedere draaibeurt daarna groter. Dat is een cliché, dat weet ik, en toch, het is precies wat er gebeurde. De band rondom de Brabander Will Opstals (zang, gitaar) legt een heel afgewogen, uitgebalanceerd en ook origineel meer…

Misschien dat ik in slaap was gevallen met het licht nog aan. Misschien was er een andere oorzaak. Hoe dan ook, een recensie van het al in maart verschenen Sleeping With The Lights On (eigen beheer) van June Star zag maar niet het licht. Terwijl de band rond Andrew Grimm toch altcountry uit het boekje maakt. Dat deden ze al in 2000 en dat doen ze nog steeds. Veel ontwikkeling zit er niet in. Dat hoeft ook niet. Want wie destijds verslingerd is geraakt aan Uncle Tupelo en andere alternatieve cowboymuziek uit punkholen, die zal ook nu nog plezier beleven aan meer…

Amelia White nam Rhythm Of The Rain (White-Wolf Records) op in de vier dagen die lagen tussen de begrafenis van haar moeder en haar eigen huwelijk. Het verdriet overheerst niet. De blijdschap evenmin. De Amerikaanse maakt altijd al liedjes die duidelijk maken dat ze door zal gaan, ondanks alles. Omdat liedjes schrijven een uitlaatklep is. Met een gitaar op een plakkerig podium staan en zingen in een naar rook stinkende microfoon, dat is haar leven. Wie dat vol weet te houden, die heeft het in zich. De nummers voor dit album schreef ze meer…

De plaat van het jaar 2017 komt in Nederland pas uit op 5 januari 2018, maar verscheen in Amerika al afgelopen zomer. Het is een album van een jonge gast uit het oosten van Kentucky, die bergen moet verzetten op zijn tocht naar volwassenheid. Iemand die helemaal gek wordt tijdens de jacht op zijn Honky Tonk Flame. Tyler Childers is pas 26 en zijn enige hoop om aan het vagevuur te ontsnappen is te trouwen met een katholiek meisje. Purgatory (Thirty Tigers/Bertus) is zo country als een slingerende weg door de Appalachen. De liedjes van Childers hebben meer…