Net als Nick Lowe is Robyn Hitchcock een éminence grise van de Britse popmuziek. Op Robyn Hitchcock (Yep Roc/V2) komen alle sterke elementen uit zijn ruim twintig albums bevattende discografie naar voren. Hij woont al jaren in Nashville en ja, country bevat dit titelloze album dus ook. I Pray When I’m Drunk heeft zelfs een perfecte titel voor een countryliedje. Grant Lee Phillips zingt mee. Hitchcock liet eind jaren 70 voor het eerst van zich horen met The Soft Boys. Met Underwater Moonlight leverde die band een klassieker op en de door Beatles en Byrds meer…

In deze dagen toert Grayson Capps, samen met Corky Hughes, door het land. Het nieuwe album van Capps is hier nog niet in de winkel verkrijgbaar, maar hij heeft al wel exemplaren ervan bij zich om te verkopen. Natuurlijk, als je songs live hoort, weet je vanzelf of je Scarlett Roses (Royal Potato Family) wil aanschaffen of niet. Voor die mensen schrijven we deze recensie dan ook niet. Het is juist voor degenen die twijfelen of ze naar een optreden van Capps gaan, voor wie deze recensie bedoeld is. Gewoon doen, zouden we zeggen. Het werk is zeker sterk genoeg om erop meer…

Wie laveert tussen hardrock en bluesrock zal al snel vergeleken worden met Led Zeppelin. En daar is helemaal niets op tegen. De Leif de Leeuw Band noemt die invloed zelf al, dus daar hoeven we verder niet op door te gaan. Until Better Times (Continental Record Services) bevat uiterst geslaagde seventies rock anno nu. Zangeres Britt Jansen strekt zich lenig uit over de noten. Op Mr. Hangman zet ze het bijna op een gillen. Naar dat punt werkt ze heel langzaam toe. Lange gitaarbogen tillen haar omhoog. Sterke opbouw. Listen Here People begint meer…

Van genreaanduidingen moet Jolie Holland niets hebben. Dus verwacht niet dat Wildflower Blues (Cinquefoil Records/Sonic Rendezvous) het bij het in de titel genoemde genre houdt. Die omschrijving is immers sowieso veel meer dan een muziekstroming. Het album is een hernieuwde samenwerking tussen Jolie Holland & Samantha Parton, die ooit samen The Be Good Tanyas begonnen. Holland ging al snel solo, Parton bleef bij de band totdat haar gezondheid haar dwong te stoppen. Nu is ze dus terug, na een telefoontje van Holland. De Amerikaanse meer…

Over Nordgarden weet ik niets, maar over het album Changes (GDN Records) kan ik in elk geval het volgende zeggen: een warmbloedig album dat veel heeft dat americanisten lekker vinden. Fijne songs die hun oorsprong vinden in rock, folk, blues en jazz. Allemaal geschreven door zanger/gitarist Terje Nordgarden. Liedjes die ook geregeld opgeleukt worden door een paar blazers, zonder dat die echter hun stempel te nadrukkelijk neerzetten. Subtiel, dat kunnen we waarderen. Verder springen het relaxte samenspel tussen de gitaar van Norgarden en het toetsenwerk meer…

Blank Range, dat is weer eens bandje waar u enthousiast over kunt worden. Opererend vanuit Nashville (‘natuurlijk’ zou ik bijna zeggen, want Nashville is heden ten dagen opnieuw steeds meer the place to be), maar totaal niet wat je bij het horen van die stad als herkomstplaats zou verwachten. Nee, Marooned With The Treasure (Sturdy Girls Records), hun eerste langspeler, laat een soort psychedelische countryrock horen die invloeden verraadt van Big Star, Pavement en Uncle Tupelo. Ruwe gitaarliedjes, maar supermelodieus. In Jonathon Childers en Grant Gustafson meer…

Drie jaar geleden verraste Luke Tuchscherer met een eerste solo-album. De Engelsman die onlangs naar New York verhuisde, nam voor zijn vertrek nog een opvolger op: Always Be True (Clubhouse Records). Ook dit album past prima in het americanastraatje. Degelijke nummers, in elkaar gezet met o.a. hulp van BJ Cole en een paar maten uit zijn oude band The Whybirds. De plaat is over het algemeen wat dikker ingekleurd dan zijn voorganger. Met het rockende Waiting For My Day To Come wordt stevig afgetrapt. Pas in het derde nummer wordt de meer…

Met The Byrds was Chris Hillman betrokken bij de ontwikkeling van liefst twee genres: folkrock en countryrock. Op Bidin’ My Time (Rounder) speelt de 72-jarige Amerikaan alsof de jaren 60 nog springlevend zijn. Wat een enthousiasme. Wat een scherpte. Wat een opmerkelijk fris geluid. En wat geweldig dat deze plaat zo voortreffelijk werd geproduceerd door Tom Petty. De begin deze maand overleden muzikant was schatplichtig aan de jengelende sound van The Byrds. Dus wat een fijn klusje moet de totstandkoming van dit album voor hem meer…

Het elfde album van JW Roy is weer een Engelstalige, maar dat is voor degenen die de titel hebben gelezen, A Room Full Of Strangers (Royal Records), geen verrassing. Wel verrassend is dat het een album is dat Roy dit uitbrengt als JW Roy & the Royal Family. Maar het is, zoals valt te lezen in het interview met hem, dan ook een echt bandalbum. Natuurlijk, de liedjes zijn allemaal op, een cover van Townes van Zandt (To Live Is To Fly) na, van de hand van Roy, maar het voelt ook echt als een band die er staat. Het geluid is voller en iets gevarieerder dan op de meer…

Kenny White leeft al sinds de jaren 70 van de muziek. Na vele optredens als toetsenist bij Jonathan Edwards en Livingstone Taylor is hij sinds de jaren 80 vooral actief als studiomuzikant. Hij arrangeert honderden tv- en radiocommercials en werkt daarbij met grote namen als Linda Ronstadt, Gladys Knight, Mavis Staples, Aaron Neville en Ricky Skaggs. Op Long List Of Priors (Continental Record Services) presenteert hij zich met de melodieuze kracht en pracht van de groten. De singer-songwriter uit New York paart vakmanschap aan soul. Ja werkelijk, de meer…