Craig Cassler begon zijn muzikale loopbaan in San Diego, Californië, en is nu actief in Boston, Massachusetts. Tijdens de grote doorsteek van het uiterste zuidwesten naar het noordoosten door zijn vaderland Amerika pikte hij onderweg verschillende invloeden op. Op Find My Way (eigen beheer) klinkt zijn route bekend, maar weinig avontuurlijk. Tenzij een reggaedeun met toeters tot de verbeelding spreekt, maar If I Was… is niet spannend genoeg, ondanks Claptonachtig gitaarspel en blazers die de het geluid van de bijzondere Fellow Travelers in meer…

Er komt geen einde aan de creativiteit van Colin Halliburton. De spil van het vanuit Lawrence, Kansas opererende gezelschap The Roseline had weer genoeg liedjes voor een nieuw album: Blood (eigen beheer). Uiterst melodieuze alternatieve country maken Halliburton en de zijnen, waarin we wederom toetsenist Ehren Sparks als vaste kracht herkennen. Laatstgenoemde treedt nadrukkelijk op de voorgrond op de pianoballad Nocturnal, dat een hoogtepunt is op deze plaat. Direct gevolgd, letterlijk en figuurlijk, door het iets uitbundiger How To Be Kind. En een meer…

Een tijd terug geleden schreven we deze lovende recensie van een album van de Noorse liedjessmid Egil Olsen. Ruim twee jaar verder ligt er een nieuw Album: You And Me Against The World (PIAS). Dat gevoel van verlatenheid zal Olsen ook wel krijgen als hij deze recensie leest, want het moet gezegd: op dit nieuwe werk valt echt veel minder te genieten dan op de voorganger. Olsen heeft de synthesizers hier grotendeels links laten liggen en een meer uptempo poprock-georienteerde gitaarplaat gemaakt. En dan is het opeens niet zo bijzonder meer. O ja, er staan wel meer…

Als iemand me ’s nacht zou wakker maken om naar Big Blue (Autumn Tone) van Gold Star te luisteren, zou ik hem niet voor gek verklaren, maar hem dankbaar zijn en gelijk de cd opzetten. Sterker nog, ik heb toen ik de afgelopen dagen eens om 3 uur wakker werd m’n oortjes ingedaan en 37 minuten liggen genieten van de 13 nummers die op dit album staan. Een onderbewuste wens klaarblijkelijk. Wat een pracht! Gold Star is de nom de plume van Marlon Rabenreither uit Los Angeles. Het al in maart verschenen Big Blue is het tweede album van de in Wenen geboren maar meer…

Mooi verhaal: Kashena Sampson groeit op in muzikaal gezin, maar gaat na afronden van de middelbare school naar Los Angeles om het te maken. Dat gebeurt niet. Drank en drugs maken meer kapot dan je lief is. Na een interventie van vrienden raakt ze clean en gaat weer zingen in een Ierse bar. Een casino-eigenaar biedt haar na het zien van een youtube-filmpje een contract aan om te zingen op een cruiseship. Dat doet ze drie jaar lang, avond na avond. Uiteindelijk keert ze terug naar thuisstad Las Vegas, werkt er in een bar en besluit na een eenmalige opname van meer…

Case Garrett heeft zichzelf voldoende problemen op de hals gehaald om het te proberen als outlaw. Met zijn muziek hoopt hij het tij mee te hebben. Immers, al die alternatieve country doet het steeds beter bij een groeiend publiek. Enne, een beetje succes zou best aardig zijn. Maar of hij dat met Aurora (Suitcase Records) voor elkaar krijgt, valt nog te bezien. Daarvoor is de Amerikaan waarschijnlijk toch iets te recht door zee. Bovendien zingt hij nogal rechtdoor. Denk aan iemand als James McMurtry. Er zijn ‘too many sad stories to tell’ verklaart hij meer…

Met Better Than Alone (Horton Records/CRS) sluit Chris Blevins aan bij een almaar groeiende schare eenlingen die het stof van Oklahoma opblazen. Een van die anderen is bijvoorbeeld John Fullbright, die hier meedoet als toetsenist. Zo vernuftig als diens liedjes levert de twintiger Blevins ze nog niet, maar het scheelt niet eens zoveel. Met Big Man valt hij binnen met kritische woorden over mannen die de macht willen om met de zuurverdiende centjes van de gewone man muren te bouwen om hun koninkrijkje. Of misschien wel een muur tussen meer…

De laatste tijd heb ik me wel eens verwonderd over het gebrek aan maatschappelijke betrokkenheid in de muziek, terwijl er juist zoveel is om je over op te winden en tegen te hoop te lopen. Het Noorse kwartet Dig Deeper kan je zo’n gebrek aan interesse niet verwijten. Op de nieuwe plaat, In Central European Time (Alien Agency), wordt de vluchtelingencrisis, als je daarvan al mag spreken, centraal gesteld. In liedjes als Hey! en Don’t Ask Too Much kruipen de poncho-rockers in de huid van de vluchteling. In Stars Tonight (Have You Seen), spreken meer…

‘When I grew up my father asked what I wanna be / I said I wanna be a Flatlander, Jimmie Dale, Butch or Ely / I wanna play guitar and sing, and make the people stomp the floor / I wanna write the best of the best / And be a high plains troubadour.’ Wie een liedje begint met een dergelijke ontboezeming, die heeft direct een streepje voor. Tegelijkertijd maakt hij het zichzelf erg moeilijk, want het is maar weinigen gegeven om het niveau van die drie voorbeelden (Gilmore, Hancock en Joe) te evenaren. Met Proving Grounds (eigen beheer) komt John Baumann een meer…

Als een singer-songwriter wel erg dicht de stijl benadert van een andere artiest, dan doet dat meestal afbreuk aan het gebodene. Dick LeMasters komt op Incompatible Things (eigen beheer) over als een kopie van Jerry Jeff Walker. Toch vormt dat geen moment een barricade om dit album te waarderen. De Texaan wekt namelijk geen moment de indruk dat hij probeert iemand anders te zijn. De manier van zingen  van LeMasters is zo relaxed en zijn stijl van liedjesschrijven komt zo natuurlijk over, dat die constatering er helemaal niet toe doet. Sterker nog, het is meer…