Er moet iets in het water zitten daar. Dat cliché wordt nogal eens van stal gehaald als er veel artiesten uit dezelfde streek komen. Welnu, uit Flint, Michigan, komt eigenlijk niemand die we kennen. Nou ja, filmmaker Michael Moore komt er vandaan. Maar musici? Nee. Maar er is wel iets aan de hand met het water in Flint. Dat was er zwaar verontreinigd en dat werd enkele jaren geleden wereldnieuws. Het is toch al een doffe ellende in de stad zo’n honderd kilometer ten noordwesten van Detroit. Op Somewhere Is My Home (eigen beheer) van 40 Switches Later zijn meer…

Op haar website verklaart Lesley Kernochan dat ze op dit moment een singer-songwriter in het americanagenre is. Ze is namelijk ook thuis in comedy, pop, jazz en kinderliedjes. In dat licht is A Calm Sun (Maple Syrup Music) toch een aangename verrassing. De Californische heeft namelijk een behoorlijk puur countryalbum afgeleverd. Er zit veel meer in de manier waarop ze haar liedjes vertolkt, dan je op basis van haar achtergrond zou vermoeden. Kernochan zingt tamelijk naturel. Ze voelt geen behoefte om zaken uit te vergroten. Zo’n liedje als meer…

Na het uitstekende titelloze debuut van twee jaar geleden moest er vooral veel worden opgetreden door Banditos. Dat heeft ze misschien nog wel beter gemaakt. Voor die vaststelling moet Visionland (Bloodshot Records/Bertus) wel vaker gedraaid worden, want anders zou je zomaar kunnen constateren dat de som der delen net iets minder is. Een misvatting en het is eigenlijk alleen maar fijn dat je eerst een beetje teleurgesteld bent. Want als de nummers daarna blijken te groeien, komt het besef dat het weer een steengoed album is. De band
meer…

Country met een fikse dosis opgejaagde energie staat er op The Native (State Fair Records) van de Texaanse band Vandoliers. Een spetterende gitaar en een fiddle leiden ons langs Bluebonnet Highway. Op Rolling Out mengen blazers zich ertussen. De band rolt Dallas/Fort Worth uit en de Mexicaanse yell op het eind van het nummer maakt wel duidelijk welke kant ze op gaan. Het is cowpunk met randjes hardrock en dat klinkt schel als een trompet. Dat is leuk, want daarmee roept Vandoliers een heel rijtje bands uit de jaren tachtig in herinnering: Rave-Ups, Rank and meer…

Elaine Mahon is een doctorandus in de astronomie. Op Reach For The Stars (eigen beheer) kijkt ze omhoog en ziet de melkweg en gouden sterren (Look Up). Op het titelnummer reikt ze naar de sterren om de teleurstellingen van het leven te verwerken. De liedjes van de singer-songwriter uit Florida gaan dan ook vooral naar het hart. Mahon is een folkzangeres van het zuiverste water. Haar stem doet op een goede manier enigszins ouderwets aan. Puur. Als een ster die op eigen kracht straalt. Ergens tussen Kate Wolf en Indigo Girls legt ze veertien meer…

De muziek van Jeff Finlin is vrijwel altijd scherp geweest als een staartvin van een Cadillac Coupe DeVille. Op Moby Dick uit 2014 vergeleken we zijn stem zelfs met een zwaardvis. Op The Guru In The Girl (Continental Record Services) is het kartelrandje verdwenen. Niet weggeschuurd, nee, gewoon nauwelijks aanwezig. De plaat werd opgenomen in Nederland met BJ Baartmans in een bepalende rol en die samenwerking heeft het een en ander in een nieuw licht gezet. Dat blijkt direct al op opener Her Love Will Light The Way. Want meer…

Welkom in het koninkrijk der dromen. Daar is niets wat het lijkt. Daar kun je je terugtrekken van alles wat op je afkomt. Ian Felice gebruikte herinneringen, dromen en zijn eigen fantasie voor de realisatie van Kingdom Of Dreams (Loose Music/Bertus). Tijdens dat proces kwam hij bij van de vermoeienissen van een tournee met Felice Brothers. Hij gebruikte die tijd om wat persoonlijke zaken op een rijtje te zetten. Zo werd hij voor het eerst vader. Vluchten in een droom was blijkbaar de beste optie. Zo gezegd, zo gedaan. Voor Ian Felice meer…

Als Brilliant Light (Loose Music) een ding duidelijk maakt dan is het dat Danny & The Champions Of The World in de countrysoul echt hun huis gevonden hebben. De Engelse 7-mansformatie heeft op dit dubbelalbum precies de juiste balans gevonden tussen genoeg country en genoeg soul, zonder dat een van de twee overheerst. Bovendien voegen ze er ook nog een portie pop en (southern) rock aan toe. Belangrijkste ingrediënten in de sound van de band zijn het karakteristieke stemgeluid van Danny George Wilson, een beetje nasaal met een schurend randje, de meer…

Zo’n titel So Many People Get It Wrong zou zomaar van de jesus of cool kunnen zijn. Maar we hebben hier niet te maken met Nick Lowe, maar met Steve Mayone. Deze singer-songwriter van de Amerikaanse oostkust is al even bezig geweest in diverse bands en ook solo. Hij figureerde al een paar keer op deze site, maar met Sideways Rain (Janglewood Records) vestigt hij zijn naam pas goed met een voortreffelijk album. Opener Letting You Go begint buitengewoon stijlvol met wat klassieke flarden, een intro dat past bij een nummer dat klinkt als iets van Roy meer…

The Brandos zijn na tien jaar terug met Los Brandos (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous). De Amerikaanse band die dertig jaar geleden het trachtte te maken met roots & roll uit het straatje van Creedence Clearwater Revival, moest al snel een platencontract bij een major verruilen voor onderdak bij het Duitse Blue Rose Records. Daar zitten ze nu nog. Zoals de titel van deze comeback al aangeeft zoekt bandleider Dave Kincaid inspiratie in Mexico. Je vraagt je soms trouwens af of hij echt Spaans zingt of doet alsof. Helemaal niet zo belangrijk meer…