De Honeycutters houden het tempo erin. In drie jaar tijd presenteren ze nu namelijk voor de derde maal een album (zie eerdere recensies hier en hier). Een titelloze (op Organic Records) en ditmaal als zijnde Amanda Anne Platt & the Honeycutters. Dat is niet geheel onlogisch, de zangeres met de prachtige stem schrijft alle liedjes en is het centrale punt waar de groep om draait. Verder is er niet zo veel veranderd. Je kunt hoogstens zeggen dat er wat accenten zijn verlegd: zo hoor je wat minder Appalachian folk en wat meer countryrock. Je kan ook zeggen dat de meer…

The Dustbowl Revival laat het stof voor wat het is. Op The Dustbowl Revival (Signature Sounds) maakt het ensemble uit Los Angeles een frisse start. De tijden van de Grote Depressie zijn voorbij. Het preserveren van oude tradities is niet langer het doel. In een museum is het prettig toeven, maar rondstappen in het hier en nu in de woestijn heeft ook wel wat. Verrassend is het soulgehalte van de nieuwe plaat. Zangeres Liz Beebe is daar grotendeels verantwoordelijk voor. Ze laveert soepel tussen Amy Winehouse en Adele. De zeven mannen meer…

Voor de tweede plaat van Korey Dane hoefde Tony Berg, producer van het debuut Youngblood, slechts voor een kleinigheidje op te komen draven. Chamber Girls (Inoovative Leisure/Bertus) is verder geheel en al het werk van de Amerikaanse jongeman met bloedlijnen die hem verbinden met Japan en Cherokee-indianen. Dane maakt fijne popliedjes met golvende melodieën. Op Jay & The Coyote trekt een gitaar door de Rockies alsof het slechts heuveltjes zijn. Op Lovesick In A Hotel Wildfire trekken de gitaarsnaren de lakens recht. Valeria heeft meer…

Na de wilde treinrit door de woestijn van Pacific Surf Line hebben de mannen van Gospelbeach behoefte aan gezelschap. Op Another Summer Of Love (Alive Natural Sound/Sonic Rendezvous) zoeken ze die bij Californische schonen. In The Desert denken ze na over wel duizend lieve dingen die ze willen zeggen. Het leven is een California Fantasy, je kunt je er helemaal in verliezen. Fraaie samenzang. Zonneschijn. Wie doet je wat? I Don’t Wanna Lose You zingen ze en dat is dan ook echt het enige dat er toe doet. Een Sad Country Boy kan zijn meer…

Als countryzanger kom je het verst met een zorgeloze ziel. Die instelling maakt het ons mogelijk om alsnog even aandacht te schenken aan Careless Soul (Clubhouse Records/CRS) van Cale Tyson. Eigenlijk al van vorig jaar, maar de Nederlandse release was wat later. Tyson is een geluksvogel. Als hij het te bont maakt en dronken thuiskomt, blijft zijn vrouw vriendelijk (Staying Kind). En als hij toch verlaten wordt, sluit hij zich op in zijn huis en eigenlijk voelt dat helemaal zo slecht nog niet. Ondertussen poetst de steelgitaar de stoep en veegt het orgel meer…

Dan Mills speelde een tijdje Carl Perkins in de musical Million Dollar Quartet. Zijn eigen muziek is geen klakkeloze kopie van de Sun-sound. De artiest uit Brooklyn, New York, heeft een frisse variant van rock-‘n-roll ontwikkeld met prettige poppy hooks. Something Good (eigen beheer) vangt aan met sprankelende licks en een snufje honky tonk in Quiet Car. Daarna vegen een gitaar en orgel de straten schoon in de East Village op het titelnummer. Sandy komt tot ons als zuidelijke pop. Op Spinnin’ The Cowboys heeft Mills het over Hank Williams. Snel meer…

Het hoogste wat je kunt bereiken in rootsrock is vluchten in een kosmische trip. Het was het ultieme doel van Gram Parsons. Met Barefoot In The Head (Silver Arrow/Proper/Bertus) vliegt Chris Robinson Brotherhood blootsvoets naar grote hoogten. De zanger van Black Crowes werkt met zijn eigen band al een tijdje aan die droom en die komt nu uit. Behold The Seer klinkt als een nummer dat er altijd al geweest is. Dat bewijst de pure klasse van deze rasmuzikant. Van lichtjes funky gaat het naar het van gitaarboogjes voorziene She Shares My Blanket, dat meer…

Het geld dat hij bij elkaar had gespaard met optredens op straat, stak Ben Bostick enkele jaren geleden in de opnamen van een ep: My Country. Het leverde hem positieve reacties op en vergelijkingen met Merle Haggard en George Jones. Met Ben Bostick (eigen beheer) ligt er nu het volwaardige debuut van de artiest uit Los Angeles. De verwijzingen naar de countryhelden van weleer vallen weg, dit is tamelijk donkere americana die meer van deze tijd is. Er is geen uitweg op het fatalistische Independence Day Eve en daarom zoekt Bostick zijn heil aan meer…

Met een tweede kind op komst koos Gerry Spehar dertig jaar geleden voor het burgerbestaan boven de onzekerheid van het artiestenleven. Al die tijd bleef hij nummers schrijven en zo af en toe nam hij wat op. Gestimuleerd door zijn vrouw Sue, zelf ook songschrijver, begon hij onlangs alsnog aan een album: I Hold Gravity (eigen beheer). Vanaf de eerste woorden ‘There was a thunderous rambling sound’ valt alles op zijn plaats alsof Spehar al die jaren niets anders gedaan heeft. Met inderdaad een sound zoals hij het zelf beschrijft op Dirt: doordenderende meer…

Trond Svendsen is een Noorse misdaadreporter die in zijn vrije tijd hele aardige americanaliedjes schrijft. Daarbij heeft hij een fraaie stem die vooral heel erg doet denken aan Jerry Giddens (Walking Wounded, Gaucho Gil). Velen zullen die Giddens niet kennen, dus beschouw dat maar als een extra tip bij dit stukje over dit geslaagde album. Trond Svendsen & Tuxedo vangen Palomino Motel (Rootsy/Sonic Rendezvous) aan met de van een soepele melodie voorziene Love Like This, dat gekleurd wordt door samenzang en wat flarden meer…