Geroosterd brood met het bestek op een papieren servet. Zo serveert men het ontbijt in Motel Americana (Songs & Whispers). Bobbo Byrnes zit er op een barkruk van kunstleer aan de bar. Fles tomatenketchup naast het bord. Zo alledaags en Amerikaans als dit tafereel is ook de americana van deze aan de oostkust geboren artiest, die zijn thuisbasis nu heeft in het zuiden van Californië. Een beetje vettig is het wel in Motel Americana. Het is een plek voor de met de handen werkende klasse. Geen pretenties en No Expectations. Het zijn doorgaans meer…

Een verloren wieldop rolt langs de weg. Als een geest voortgedreven door de wind. Ghosts Of The Main Drag (Lost Hubcap Records) beweegt zich voort langs de blue highways van de Verenigde Staten. Daar vind je nog oude pijlen langs de wegen die wijzen naar nog onbekende avonturen. Doug Schmude heeft heel wat van die wegen gezien. Van Baton Rouge, Louisiana, ging zijn reis naar Texas en Arkansas en nog een rijtje andere staten, waarna hij in Boulder, Colorado, de rust vond om zich verder te bekwamen in het vak van meer…

Bij de uitstekende vorig jaar verschenen plaat Singing Saw schetste Kevin Morby het beeld dat Bob en Joni uit een fotolijstje in een boekenkast meekeken tijdens de opnamen. Voor City Music (Dead Oceans/Konkurrent) trekt hij dat beeld door. Deze keer zijn het echter Lou en Patti die toezien op het opnameproces. Het titelnummer is een ruim over de zes minuten lopend stuk muziek waarop gitaarnoten als toonladdertjes tegen de melodie opklimmen. Een diep geluid met een prachtige open structuur. Alsof New York zich opent middels de meer…

Een gitaar legt gecompliceerde motiefjes onder een lichtjes wegzwevende melodie; voegt er wat krulletjes aan toe en vervult ondertussen de functie van percussie. James Elkington brengt het soort folkrock waarvoor je echt wat moet kunnen. Net als Ryley Walker behoort hij tot de schare volgelingen van John Fahey. American primitive heet die school, maar primitief is het allerminst, omdat het vrijwel altijd gaat om een individueel ontwikkelde stijl waarbij techniek een onontbeerlijk element vormt van vrijuit meanderende verkenningen. Wintres Woma (Paradise Of meer…

Hé, is dat Chris Isaak? Nee, en het is ook James Dean niet. Een gestileerd beeld dat eruitziet als een reclamefoto siert het debuut van een band met de nogal algemene naam The Americans. Wat je daar nou van moet denken? Nou, nog even helemaal niets. Eerst luisteren naar I’ll Be Yours (Loose Records/Bertus), dan verdwijnen alle bedenkingen die de gelikte presentatie oproepen als vanzelf. Jack White en T Bone Burnett geven hoog op van deze band uit Los Angeles en gelijk hebben ze. Het met schorre stem gezongen Nevada is een meer…

Dat Jerry Douglas op dobro een bijdrage levert aan Static In The Wires (eigen beheer) zegt eigenlijk al dat dit allesbehalve een doorsnee bluesalbum is. Martin Harley and Daniel Kimbro trekken de blues uit de natte Delta naar dorre streken westwaarts. Dit is de blues die een glimlach tovert op het gezicht van Ry Cooder. Met soul gebracht. Want ja, soms moeten we ook denken aan Bobby King en Terry Evans. En die relaxte opener One Horse Town pakt de sfeer van een David Lindley. De Engelsman Harley (slidegitaar) en Kimbro (bas) vormen meer…

Adios (Bloodshot) is al het vijfde album van Cory Branan, de 43 jaar geleden in Memphis geboren singer-songwriter die zowel John Prine, Black Sabbath als Elvis Costello tot zijn invloeden rekent. Tegenwoordig woont Branan in Nashville. Gooi alle voorgaande info in de blender en dan biedt Adios precies dat wat je kan verwachten. Countryfolk met rauwe punky randjes en altijd met aandacht voor de teksten. Branan zul je nooit betrappen op voor de hand liggende platitudes. Hij kauwt net zo lang op zijn teksten totdat er een aanvaarbaar (en dus hoog) niveau bereikt is. Adios meer…

De teletijdmachine van professor Barabas, hij bestaat! De enige beperking is dat je er alleen maar mee naar de jaren 60 kunt reizen. Zet This Highway van Zephaniah Ohora (with the 18 Wheelers) maar eens op. Deze New Yorker neemt je helemaal terug naar die klassieke countrysound van de tweede helft van de zestiger jaren, de tijd dat de Bakersfield sound en de Britse popinvasie hun weerklank in de countrymuziek begonnen te vinden. Kijk alleen al naar die prachtige hoes. Ohora is een grote fan van Merle Haggard, maar ook Dale Watson en Gram Parsons meer…

De toevoeging van een saxofoon op opener Champagne Corolla zet de toon. De drums roffelt naar een heftig instrumentaal tussenstukje, maar het is de jazzy bodem die opvalt. Justin Townes Earle heeft zijn altcountry altijd al voorzien van een scheut rhythm-and-blues, op Kids In The Street (New West Records/PIAS) lijken de diverse invloeden voor het eerst echt helemaal samen te komen in een persoonlijke stijl. Die progressie valt overigens pas op na enkele luisterbeurten. Want aan de oppervlakte hebben de liedjes nog wel een te herleiden meer…

Ed Dupas begint Tennesse Night (Road Trip Songs) met een bezoek aan Guitar Town. Niet alleen melodisch, maar ook qua zang hebben we te maken met een respectvolle volgeling van Steve Earle. Vooral op het eerste liedje getiteld Too Big To Fall. De stem schuurt als een afgebroken uitlaat over straat. Dupas is een man die nog een hele rit voor de boeg heeft, maar nu eerst maar eens op huis aankoerst. Met een huppelende banjo gaat het over onverharde wegen, waarbij lichte orgelflarden en een steelgitaar de ergste gaten in het wegdek trachten meer…