In 2012 waren we aangenaam verrast door het album Doghouse Roses van de Noorse zangeres Benedicte Braenden. Door prettige familie-omstandigheden duurde het even voordat ze met een opvolger op de proppen komt. Maar nu ligt er dan Blood On Your Hands (Hocus Pocus Records). Daarop hoor je in 32 minuten 9 nummers voorbijkomen. Dat is misschien niet bijster veel, maar het aanbod is wel lekker. Eerlijkheidshalve moeten we wel zeggen dat Blood On Your Hands over het geheel genomen net iets minder verrassend klinkt dan zijn voorganger. Maar meer…

Zonder problemen is Malcolm Holcombe nergens. Waar zou hij in godsnaam over moeten zingen? De Amerikaan bestaat van de problemen. Verdient zijn boterham met het zingen over alle sores die hem in deze problematische tijden overkomen. Pretty Little Troubles (Singular Recordings) noemde hij zijn nieuwste album. Eerlijk is hij wel. De zwartgallige blues en country, beide formuleringen zijn van toepassing, helt deze keer door de productie van Darrell Scott net iets meer over naar de countrykant. Op het zich in de meer…

Zo’n nieuw album van John Moreland is toch een belevenis. Big Bad Luv (4AD) heet het album dat sinds vorige week in de winkels ligt. De imposante singer-songwriter uit Tulsa, Oklahoma zet daarop een lichte koerswijziging in ten opzichte van voorgangers High On Tulsa Heat en In The Throes. Niet alleen is hij minder somber in zijn teksten, maar hij rockt ook iets meer. Dat begint al in opener Sallisaw Blue, maar ook later in Amen, So Be It en Ain’t We Gold. Het klinkt nog zeker niet zo stevig als op de albums die Moreland in 2008 en 2011 opnam met de Black Gold Band en de meer…

Of Puxico (eigen beheer) een echte mijlpaalplaat wordt zal de tijd uitwijzen. Feit is wel dat de debuutplaat van Natalie Hemby bijzonder is. Allereerst: Hemby zingt over Puxico als haar thuisplaats, maar zij is helemaal niet in dit plaatsje in Missouri (met 871 inwoners) geboren of opgegroeid. Nee, Hemby is geboren en getogen in Nashville. Puxico is echter de plaats waar haar familie vandaan komt. Van jongs af aan heeft ze er een week per jaar doorgebracht, tijdens de zogenoemde Homecoming die er georganiseerd wordt. Het is ook de plaats waar haar meer…

Aroma (eigen beheer) is een fijn plaatje uit Austin, Texas, van vier jongemannen die inspiratie zoeken in pop uit de jaren zeventig en new wave uit de eerste helft van de jaren tachtig. Een typisch rootsbandje is Toma daarmee niet. Toch gaan ze op Going Nowhere de goede kant op. Echo’s van Electric Light Orchestra met een lekker orgeltje. Count Me Out is zuivere hitparadepop die af en toe doet denken aan Do They Know It’s Christmas. Acht nummers lang springt Toma van pure pop met fijne samenzang naar new wave, meer…

Daar is hij: het nieuwe album van Chris Stapleton. Op bevrijdingsdag, nota bene. Want bevrijdend werkt het om dit From A Room, Volume 1 te beluisteren. We hoeven nu namelijk niet meer te vrezen dat Stapleton een eendagsvlieg zou blijken te zijn. Dit nieuwe album is zeker zo goed als Traveller (2015). Beter zelfs misschien. Ik moet bij beluistering menig vloek onderdrukken, want dit is echt godvergeten goed. Van Broken Halos (een van de vier nummers geschreven met zijn oude Steeldriver-maatje Mike Henderson) tot het schitterende meer…

Het was Rolling Stone die Little Bandit in maart noemde als een van de country-acts die je moest leren kennen. En terecht! Little Bandit is het bandverhikel waarmee de in Nashville woonachtige Alex Caress een eerste album maakt: Breakfast Alone (eigen beheer). De plaat opent met het schitterende Bed Of Bad Luck. Gospelachtige achtergrondzang en een spoken word intro culmineren in een krachtig classic countrynummer. Zie hieronder ook de verrassende video. Caress wijdt ook een paar nummers aan zijn huidige woonplaats, waarmee hij, gelet meer…

Gitarist Dave Gonzalez riep ruim tien jaar geleden The Paladins tijdelijk een halt toe. De rockabilly van die band verruilde hij voor countrysoul bij achtereenvolgens Hacienda Brothers en Stone River Boys. Toch waren The Paladins sindsdien nog regelmatig te bewonderen op de Nederlandse podia, maar de band uit Californië spetterde wat minder door gebrek aan nieuw materiaal. Daarin komt verandering met New World (Lux/Sonic Rendezvous), de eerste studioplaat sinds El Matador uit 2003. Met dit nieuwe album kunnen de rootsrockers die al sinds meer…

Het ontbreekt aan spanning op Lance, The Rock Opera – St. Willebrord Sessions Vol. II (Excelsior Recordings) en in dat opzicht heeft dit album veel weg van de zeven opeenvolgende edities – van 1999 tot en met 2005 – van de Tour de France die Lance Armstrong won. Dat zal vast niet de opzet geweest zijn van JW Roy (muziek) en Bert Wagendorp (teksten). Het handelt hier immers om een manipulatieve narcist van het ergste soort. Een onhebbelijke Texaan die als een maffiabaas regeerde over het peloton. Wie tegen hem was, moest onschadelijk meer…

Vorig jaar omschreef ik Curse Of Lono als Velvet Underground tijdens een woestijntrip. Dat was in de rubriek roundup waar die aflevering negen ep’s werden besproken. Van de vier nummers van dat plaatje staan er drie op het volwaardige debuut Severed (Submarine Cat Records). Als een nummer als Just My Head begint met slidegitaar alsof Robert Johnson op een kruispunt zit, betekent dat niet dat deze band uit Londen daar ook blijft rondhangen. Nee, het nummer ontwikkelt zich. Een ietwat mechanisch popritme blijkt heel goed te passen bij die meer…