In het begeleidende schrijven van de platenmaatschappij lees ik over Stones, Faces, Humble Pie, Joe Cocker en Leon Russell. Maar eigenlijk had ik maar een naam nodig gehad om mijn aandacht echt te wekken en dat is die van Eddie Hinton. Want o, wat is Ain’t It A Shame een heerlijk stukje countrysoul. Heath Green and the Makeshifters treden daarmee in de voetsporen van de betreurde Hinton, niet geheel toevallig net als deze band afkomstig uit Alabama. Heath Green and the Makeshifters (Alive Natrual Sound/V2) is een meer…

Producer/drummer Neilson Hubbard voorziet Carrie Elkin op The Penny Collector (eigen beheer) van een klanktapijt waarop ze helemaal kan bijkomen. Dat is nodig ook nadat de emoties zich de voorbije periode opstapelden. Enerzijds was daar de dood van haar vader, anderzijds de geboorte van haar dochter. Een verwarrende tijd. Hubbard en begeleiders als Will Kimbrough (gitaren, mandoline) en David Henry (cello, viola) verpakken de ontroerende liedjes van Elkin in heldere instrumentaties waarin de weemoed alle ruimte krijgt, maar meer…

‘Ik ben Jezus, ik ben Judas’, zingt Björn van der Doelen op het titelnummer van De Cowboy, De Outlaw, De Sheriff & De Hoer (Val Allemaal Maar Kapot Ik Doe Het Zelf Wel Records). De scheidslijn tussen goed en kwaad is grillig en de Brabander weet soms ook niet aan welke kant hij staat. Ondertussen komt de dood steeds dichterbij. ‘Ik heb te hard geleefd voor iemand die zo bang is voor de dood’, zingt hij op Jimbo, een ontboezeming die verpakt wordt in een overtuigend stukje bluesrock. De voormalige profvoetballer bij PSV maakt zich meer…

Dead Bronco is een Spaanse band uit Bilbao, waarvan we het vorige album hier lovend bespraken. Het gezelschap rond zanger Matt Horan heeft sindsdien een doorstart gemaakt, want er is een nieuwe leadgitarist, een nieuwe drummer en een nieuwe lapsteelgitarist aangetrokken. Alleen bassist Oscar Calleja is Horan trouw gebleven. En eerlijk gezegd blijkt het nieuwe album Bedridden & Hellbound (eigen beheer) een stap achteruit te zijn ten opzichte van het eerdere werk. Dat ligt niet zozeer aan die nieuwe bandleden, die kwijten zich goed van meer…

Andrew Combs heeft een speciaal plekje in de harten van de Alcountry-recensenten. Al vanaf 2010 worden zijn albums hier zonder uitzondering positief besproken. Zijn laatste, All These Dreams, kreeg zelfs een volle sterrenhemel. Met een groot deel van dezelfde hulptroepen nam Combs het vorige week verschenen Canyons Of My Mind (Loose Music) op. Toch is dit niet een eenzelfde soort album geworden. Combs verlegt op dit nieuwe album namelijk wat accenten, meer richting het klassieke singer-songwriter genre. Gelukkig wel met nadruk op meer…

De cello van Sera Smolen strijkt de wolken een beetje weg, maar nooit helemaal. Zo’n cello zorgt nou eenmaal voor melancholie en dat is niet anders op Unlock The Sky (eigen beheer) van Tom Mank and Sera Smolen. Mank is een praatzingende bard die graag de zonnestralen opvangt die door het wolkendek priemen. Hij warmt zich er aan. Zingt bijvoorbeeld over een muur in een stad die het zonlicht weerkaatst (I Left The City). Hij zoekt de liefde in een wereld vol oorlog (Love In A Difficult World). De samenwerking tussen celliste Smolen en singer-songwriter meer…

Furnace (Thirty Tigers/Bertus) is een plaat over een echtscheiding en het uiteenvallen van de familie. Dave Simonett is de voorman van Trampled By Turtles, maar deze persoonlijke geschiedenis bracht hij uit als Dead Man Winter, een artiestennaam waaronder hij al eens eerder een album uitbracht. De relatiebreuk heeft er ingehakt, zoveel is duidelijk. Dat betekent niet dat dit beperkt blijft tot grienen. Nee, de emoties gaan veel dieper. Zelfbeklag is te makkelijk. Simonett gaat als Dead Man Winter ook bij zichzelf te rade. Niettemin geeft hij meer…

66 jaar is Rodney Crowell nu en al ruim 40 jaar in het vak. Hij hoeft niets meer te bewijzen. Hij kan terugkijken en duiden. Op Close Ties (New West) doet hij dat op grootse wijze, gebruikmakend van ervaring, talent en kennis en kunde. Zijn vroege jeugd (hij werd geboren in Crosby, een voorstadje ten oosten van Houston) is inspiratie voor de prachtige opener East Houston Blues. Dat hij op 22-jarige leeftijd naar Nashville trok en daar in de kringen rond Guy Clark, Johnny Rodriguez en Townes van Zandt terechtkwam hoor je in Nashville 1972. Toen meer…

Michael Chapman is een grote naam uit de Britse folkrock. In tegenstelling tot generatiegenoot Richard Thompson brengt zijn naam niet zoveel teweeg in de wereld van americana. Met het jubileumalbum 50 (Paradise Of Bachelors/Konkurrent) zou dat zomaar kunnen veranderen. Vijftig jaar is hij al actief. Langer dan de term americana in zwang is. Overigens maakte hij in 2001 al eens een plaat met de titel Americana, een jaar later gevolgd door Americana 2. Britse folkrock mag altijd de basis zijn geweest voor Chapman, zijn lange loopbaan is te buitenissig meer…

Sam Outlaw kan echt zingen. Van de meeste outlaws kun je dat niet zeggen. Die knauwen, hikken, grommen, mompelen. Als ze niet boeren of vloeken. Past bij de onaangepastheid die ze nastreven. Outlaw is geen outlaw. Sam is veel te lief. Sam heeft een Tenderheart (Six Shooter Records/Thirty Tigers/Bertus) en als hij al eens in de problemen raakt, dan is het door een vrouw die wilder is dan hijzelf (Trouble). Al halverwege het eerste nummer (Everyone’s Looking For Home) barsten de strijkers los in een combinatie met wat blazers en een meer…