Met 21 albums in 32 jaar is je cv aardig gevuld. We hebben het over The Furious Seasons en ook weer niet. Want die bandnaam hebben de broers David en Jeff Steinhart niet altijd gebruikt. Eerder maakten ze platen als Pop Art en Smart Brown Handbag, afijn, dat hebben we allemaal vier jaar geleden al opgeschreven in de recensie van My Analog Face. Op Looking West (Stone Garden Records) spelen de broers met gitarist Paul Nelson iets wat ze zelf omschrijven als western folk. De plaat is op enkele noten van elektrische gitaar na meer…

Vandaag zal het niet gebeuren. En morgen is het gewoon opnieuw vandaag. Op It Ain’t Gonna Happen Today maakt de Canadese honky tonker Nudie duidelijk dat hij zal stoppen met alle slechte gewoonten. Maar vandaag nog even niet. Gelukkig maar, want met sober en matig ben je niet op je plaats in de kroeg. Everything’s Different In The Night (eigen beheer) is weer een prima plaatje van deze veel te onbekende collega van Daniel Romano. Het album is van vorig jaar, dus jawel, wij hadden het ook best wat eerder onder de aandacht mogen meer…

Omdraaien is niet nodig bij Side A & B (Echopark/Tourbo Music) van Reto Burrell. Toch is het aardig om dat even te doen. De cd is er namelijk zo een die ook aan de afspeelkant zwart is, alsof het vinyl betreft. Bij die cd’s zijn de putjes overigens nauwelijks waarneembaar. De Zwitser Burrell bracht een groot deel van zijn leven door in Australië. Dat verklaart misschien zijn voorkeur voor veilig over de eindeloze wegen naar de horizon voortbewegende rocksongs. Er is weinig tegen zijn liedjes in te brengen, behalve misschien dat er weinig tegen in meer…

Spaghettiwestern, dat is het woord dat als eerste bovenkomt bij beluistering van Elixir For The Drifter (Rootz Rumble) van Mary’s Little Lamb. Twangende gitaren, trompetgeschal en galopperende drums in het instrumentale openingsnummer Bound For The Horizon. Als zich in het daaropvolgende Hold Your Horses met diepe stem gezongen wordt, lijkt een pastiche van een 60 movie score in de maak. Het is behoorlijk over de top. Vergaloppeert het Belgische gezelschap rond Bart Hendrickx zich hier? Daar lijkt het wel op. Gelukkig vlakt die meer…

De van de Amerikaanse oostkust naar Nashville, Tennessee, getrokken Miss Tess wordt steeds beter in wat ze doet. Op Baby, We All Know (Rights Records) stooft ze een lekker potje gekruid met wat ingrediënten uit de keuken van Texas en Louisiana. Vooral op It’s So Easy To Tell valt dat op, want het nummer bevat heerlijke swamp pop met een slaggitaartje en orgel. Soul voor in de honky tonks. Ook I Can’t Help Myself en Do You Want My Love zijn daar te situeren. Bluesy gitaarwerk in een stijl die ook zou passen bij iemand als Lou Ann Barton. Ride That Train is meer…

Later dit jaar verschijnt een nieuw album van Jason Isbell. Die zal er nog een hele kluif aan hebben om te tippen aan This Ain’t New York (Butler Records/Bertus) van Mercy John. Van wie? Van Mercy John, dat is de Nederlander John Verhoeven die in 2013 als John Henry een goed ontvangen debuut afleverde. Dit nieuwe album is een must voor al die fans die wachten op de nieuwe Isbell. Want deze Brabander levert net zo’n magistraal werkstuk af als zijn collega uit Alabama deed met Southeastern en Something More Than Free. Mercy John begint met meer…

Ze werkten al langer samen, maar nu hebben Brigitte DeMeyer & Will Kimbrough voor het eerst ook beide namen op de hoes gezet. Op Mockingbird Soul (BDM Music) zakken ze af naar het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Kimbrough groeide er op. In Alabama om precies te zijn. DeMeyer niet. Zij komt uit Californië. Het kost haar echter geen enkele moeite om zich over te geven aan de Mississippi blues. Geen wonder, het zijn de roots van rock-’n-roll. Hier liggen de wortels van rootsmuziek. Hier komen ze aan de oppervlakte. Voor Mockingbird Soul hoefde meer…

Prisoner (Paxam/Universal) is al het zestiende album (we tellen de hardrockplaat Orion mee) van de nu al weer 42-jarige Ryan Adams. Het is een plaat waarop hij in liedjes handen en voeten geeft aan de echtscheiding van Mandy Moore. De titels zeggen al genoeg: Do You Still Love Me, To Be Without You, Haunted House, Breakdown, We Disappear. Met het eerstgenoemde nummer opent de plaat en Adams vliegt er gelijk in. Orgelklanken worden met zware gitaarriffs doormidden gescheurd. Dit is classic rock in de beste traditie. Maar is dat wat we van de meer…

The Sadies zijn in vorm op Northern Passages (Yep Roc Records/V2). De Canadezen brengen een melange van Britse beat en Amerikaanse countryrock en je smaakt bijna hoe leuk het moet zijn in een band te spelen. De broers Dallas  (gitaren, toetsen, banjo, zang) en Travis Good (gitaren, mandoline, fiddle, zang) doen al twintig jaar waar ze zin in hebben. Als begeleiders van andere artiesten en met deze band, die verder bestaat uit de ritmesectie Mike Belitsky (drums, percussie) en Sean Dean (bas). Echte muziekliefhebbers zijn het, zo meer…

De zaterdagavond trekt een lange neus naar de rest van de week. Even geen structuur. Even geen verplichtingen. Even alles loslaten. En dan komt Tim Darcy met een album dat Saturday Night (Jagjaguwar/Konkurrent) heet. En weg is de onbekommerde vrijblijvendheid. De Canadees Darcy komt met een soundtrack die vele kanten opvliegt. De voorman van het indierockgezelschap Ought creëert een ongemakkelijke spanning, die op het titelnummer gepaard gaat met piepen en knarsen. Niet alleen door die vervormde viool valt hier te denken aan meer…