Come With Me (eigen beheer) is een uitnodigende titel. Maar pas op. Dana Immanuel & the Stolen Band zijn vijf grofgebekte wijven die het het liefst op een zuipen zetten. Banjo’s en gierende gitaren op het titelnummer. Snelle nummers die worden gebracht met dezelfde instelling als Hackensaw Boys. Of The Pogues. Vooral niet te netjes dus. Dana en haar band komen uit Londen, maar de blues en bluegrass is geworteld in het zuiden van Amerika. Erg diep gaan die wortels niet, ze schudden flink aan de bomen. Op Achilles Heel surft een meer…

Pete Sinjin volgt zijn hart als een kompas en die instelling staat garant voor eerlijke liedjes. Precies van het soort waarom rootsmuziek ons zo dierbaar is. Op The Heart And The Compass (Hootenanny Arts) mengt hij de persoonlijke noot met de meer algemene. In de liefdesliedjes houdt Sinjin doorgaans moed en dat past uitstekend bij zijn lichtjes rockende stijl. Als hij door de lege straten zwerft zorgt een lekker slaggitaartje ervoor dat de situatie nooit hopeloos wordt. En als Sinjin op Last Stand And Testament zingt dat hij voor het eerst in zijn leven de meer…

Tambaleo (Already Dead Tapes) is een lekker album van Matthew Squires uit Austin dat niet echt Texaans klinkt. Dit is psychedelische pop met dwarse structuren, waarbij overigens altijd het liedje centraal blijft staan. De avontuurlijke indierock gaat over de ruimte tussen de noten en heeft songtitels als Drone One, Drone Two en Drone Three. ‘It sounds like Elvis Presley, not Costello’, zingt Squires op Shining dat overigens vooral klinkt als R.E.M.. Het vierkant swingende Debt Song komt ook aardig in die buurt. De arrangementen zijn rijk en meer…

Iedereen ziet dat Krista Polvere niet achteraan gestaan heeft toen uiterlijke schoonheid werd uitgedeeld. Niet iedereen weet echter dat de Australische ook niet bepaald de laatste was toen de muzikale talenten werden verdeeld. Drie jaar geleden verraste ze met Reservoir Drive, waaraan Ryan Adams nog zijn medewerking verleende. Nu ligt er een nieuw, ongetiteld en in eigen beheer uitgegeven, album. Het werd in in de VS, in in een kleine studio in Virginia opgenomen toen ze daar woonde met haar lief, Bryan Elijah Smith, zelf ook een singer-songwriter. Hij produceerde meer…

Tommy Hale, geen opvallende naam, Magnificent Bastard (Holiday Disaster Records), geen opvallend hoesje. En toch is het aanbod op dit album van de uit Dallas afkomstige Hale beter dan je op basis van voorgaande zou bedenken. De Amerikaanse veteraan – al meer dan 20 jaar in het vak- toog naar Engeland om daar met o.a. belangrijke inbreng van leden van het fijne altcountrybandje The Snakes zijn derde soloplaat op te nemen. Een gevarieerde plaat waarop Hale en de zijnen laveren tussen lekkere countryrock, fijngevoelige folk en verschroeiende meer…

Radiant (No Evil Records) is een geweldig album van Wild Ponies dat zo tegen het einde van het jaar eindelijk maar eens moet worden besproken. De country van Doug en Telisha Williams is rauw als het leven. Enerzijds diepgeworteld in oude tradities, anderzijds totaal vrijgevochten van alle conventies. Het cowpunkende Born With A Broken Heart waarmee het album begint, verenigt beide uitersten. En zo gaat het van het bijna punkrockende Unplug The Machine naar country zoals het in de jaren zestig werd gemaakt op Big Blue Sun. Tussendoor brengen meer…

Producer, geluidstechnicus, songschrijver, gitarist, zanger, Jono Manson zit nooit om werk verlegen. Met The Slight Variations (eigen beheer) brengt hij weer eens eigen werk. De tegenwoordig vanuit Santa Fe, New Mexico, actieve artiest toont op zijn nieuwste album het palet aan stijlen waarmee hij al zo’n veertig jaar zoet is. Dat gaat van de barroomrock met zangeressen van Rough And Tumble (denk aan Tumbling Dice van Rolling Stones) naar het funky titelnummer, waar het breed uitwaaierende toetsenspel bijna naar jazzrock neigt. Manson laveert meer…

Dit is de eerste keer dat we op deze site iets van CS Nielsen bespreken. Nu is deze Stig (roepnaam) Nielsen ook niet direct een heel productief artiest te noemen. Na zijn debuut uit 2007, Against The Dying Of The Lights en Man Of The Fall uit 2012 is dit Jericho Road (Songcrafter Music) pas zijn derde album. Ik zeg het maar gelijk: het is ook zijn beste. De 12 liedjes op dit album staan vol bijbelse referenties, maar gaan b.v. ook over Ethan Edwards, de hoofdfiguur van de klassieke western The Searchers en over de Amerikaanse schrijfster Flannery O’Connor. Nielsen meer…

De broers Hayden en Kenny Miles speelden al samen toen ze 8 en 13 jaar oud waren. Ze traden in een door hun vader opgerichte kerk in Kentucky op als begeleiders tijdens de diensten. Ze zijn nu 21 en 26 en maken muziek als Wayne Graham, de voornamen van de grootvaders. Mexico (Hometown Caravan) is het vierde album en het eerste dat ook in Europa wordt uitgebracht. De altcountry van Wayne Graham komt tot ons als softe pop. Onnadrukkelijk kruipen de melodieën naar binnen. Spaarzaam, spartaans bijna. Delicate gitaarloopjes, meer…

Dromen. Dromen. Dromen. Als The Everly Brothers geen ruzie maakten, dan verpakten ze honingzoete dromen in hemelse harmonieën. Precies zo laten Page Burkum en Jack Torrey dat nu horen op You’re Dreaming (Red House Records). De broers uit het Amerikaanse Minneapolis noemen zich The Cactus Blossoms en volgende maand zijn ze in Nederland. Gaat dat zien. Alleen broers kunnen zo fraai samen zingen. Weliswaar is wat ze doen hartstikke retro, de manier waarop is zo fris als wat. Producer JD McPherson formeerde een band en zette die met meer…