Radiant (No Evil Records) is een geweldig album van Wild Ponies dat zo tegen het einde van het jaar eindelijk maar eens moet worden besproken. De country van Doug en Telisha Williams is rauw als het leven. Enerzijds diepgeworteld in oude tradities, anderzijds totaal vrijgevochten van alle conventies. Het cowpunkende Born With A Broken Heart waarmee het album begint, verenigt beide uitersten. En zo gaat het van het bijna punkrockende Unplug The Machine naar country zoals het in de jaren zestig werd gemaakt op Big Blue Sun. Tussendoor brengen meer…

Producer, geluidstechnicus, songschrijver, gitarist, zanger, Jono Manson zit nooit om werk verlegen. Met The Slight Variations (eigen beheer) brengt hij weer eens eigen werk. De tegenwoordig vanuit Santa Fe, New Mexico, actieve artiest toont op zijn nieuwste album het palet aan stijlen waarmee hij al zo’n veertig jaar zoet is. Dat gaat van de barroomrock met zangeressen van Rough And Tumble (denk aan Tumbling Dice van Rolling Stones) naar het funky titelnummer, waar het breed uitwaaierende toetsenspel bijna naar jazzrock neigt. Manson laveert meer…

Dit is de eerste keer dat we op deze site iets van CS Nielsen bespreken. Nu is deze Stig (roepnaam) Nielsen ook niet direct een heel productief artiest te noemen. Na zijn debuut uit 2007, Against The Dying Of The Lights en Man Of The Fall uit 2012 is dit Jericho Road (Songcrafter Music) pas zijn derde album. Ik zeg het maar gelijk: het is ook zijn beste. De 12 liedjes op dit album staan vol bijbelse referenties, maar gaan b.v. ook over Ethan Edwards, de hoofdfiguur van de klassieke western The Searchers en over de Amerikaanse schrijfster Flannery O’Connor. Nielsen meer…

De broers Hayden en Kenny Miles speelden al samen toen ze 8 en 13 jaar oud waren. Ze traden in een door hun vader opgerichte kerk in Kentucky op als begeleiders tijdens de diensten. Ze zijn nu 21 en 26 en maken muziek als Wayne Graham, de voornamen van de grootvaders. Mexico (Hometown Caravan) is het vierde album en het eerste dat ook in Europa wordt uitgebracht. De altcountry van Wayne Graham komt tot ons als softe pop. Onnadrukkelijk kruipen de melodieën naar binnen. Spaarzaam, spartaans bijna. Delicate gitaarloopjes, meer…

Dromen. Dromen. Dromen. Als The Everly Brothers geen ruzie maakten, dan verpakten ze honingzoete dromen in hemelse harmonieën. Precies zo laten Page Burkum en Jack Torrey dat nu horen op You’re Dreaming (Red House Records). De broers uit het Amerikaanse Minneapolis noemen zich The Cactus Blossoms en volgende maand zijn ze in Nederland. Gaat dat zien. Alleen broers kunnen zo fraai samen zingen. Weliswaar is wat ze doen hartstikke retro, de manier waarop is zo fris als wat. Producer JD McPherson formeerde een band en zette die met meer…

Wars van alle trends gaan de nieuwkomers uit Oklahoma hun eigen gang. John Fullbright, John Moreland en M. Lockwood Porter, ze vallen allemaal op door een oorspronkelijk geluid. John Calvin Abney hoort ook in dit rijtje thuis. Dat bewees hij al op zijn uitstekende debuut Better Luck en dat bevestigt hij op Far Cries And Close Calls (Continental Song City). Dit is geen doorsnee americana. Abney mengt wat wezensvreemde invloeden door zijn liedjes. Zo zou je Beauty Seldom Seen bijna onderbrengen bij de britpop. Zonder sterallures natuurlijk, want meer…

Met de keelpijn van Shannon Lyon valt het wel een beetje mee. Maar My Throat Is Soar (Continental Record Services) valt niet mee. Recorded and mixed at Lyons Lake Studio in the winter of 2016 on a Tascam 414 Midi cassette 4 track recorder staat op de cover. Opdat het maar heel interessant mag lijken. Twintig jaar geleden hadden we het misschien werkelijk bijzonder gevonden, dit bewust heel naïeve werkstuk. Immers, toen liepen we weg met Evan Dando. Daarmee valt dit album qua aanpak te vergelijken. Maar die Dando bleek achteraf toch niet veel meer meer…

Het is echt ongelofelijk wat er aan prachtplaten tevoorschijn komt als je iets verder zoekt in het wereldwijde aanbod. Neem nu Blue Ridge Blood (eigen beheer) van Chelle Rose. Niet dat we de eersten zijn die deze plaat bespreken. Nee, bij lange na niet, maar het is geen plaat die hier zwaar gepromoot wordt. Rose is een zangeres die opgroeide bij haar grootouders in Tennessee. Geen pretje als je naar Mean Grandpappy luistert. Aan de andere kant: het afsluitende Sing Pretty schreef ze voor haar grootmoeder. Mooi gezongen, en als een soort meer…

In januari bespraken we nog het vorige album, Nero, van Ian Fisher. Nu is er alweer een opvolger van de tegenwoodig in Wenen levende Amerikaanse singer-songwriter. Koffer heet die en evenals het vorige plaatwerk wordt ook deze uitgebracht door het Nederlandse Snowstar Records. Koffer klinkt Nederlands maar is Duits. Het titelnummer is Fisher’s in het Duits gezongen, rockende, cover van Marlene Dietrich’s Ich Hab’ Noch Einen Koffer in Berlin. Het is tegelijkertijd ook gelijk het dieptepunt van de plaat. Over de top, vervormde stem, ik vind meer…

Luke Bell begint zijn derde album met een verrassend eerlijk liedje. Op Sometimes zingt hij dat hij zijn ex uit zijn hoofd probeert te zetten, maar dat hem dat lang niet altijd lukt. En dan voelt hij zich miserabel. Meestal vallen de tranen in dit soort muziek in het bier. Maar de honky tonk op Luke Bell (Thirty Tigers/Bertus) blijft niet hangen in zelfbeklag en Bell voelt ook niet de behoefte te vluchten in een stoere pose. De via Austin en New Orleans in Nashville geraakte cowboy – in zijn jeugd liep hij tussen de koeien in Wyoming – begeeft zich op Hold Me op de meer…