Deze recensie bestaat uit een voorwoord, een lang citaat van de platenmaatschappij en een slotakkoord. Een beetje gemakzuchtig misschien, maar meer energie wil ik niet steken in Rosegold (Mountainrose Sparrow/Thirty Tigers/Bertus) van Ashley Monroe. De countryzangeres combineert een solocarrière met de gelegenheidsformatie Pistol Annies, samen met Miranda Lambert en Angaleena Presley. Van Lambert verscheen onlangs The Marfa Tapes, een album dat ze maakte met Jack Ingram en Jon Randall. Daarop verrast het trio met volslagen lofi-liedjes. Monroe gaat een totaal andere weg op haar nieuwste werkstuk. De platenmaatschappij omschrijft het resultaat als volgt: ,,A reliable traditionalist with a penchant for bittersweet songs of heartbreak and loss, Ashley Monroe pulled a complete 180 for her spectacular new album, Rosegold, riding the joyful emotional wave that followed the birth of her son to create her most ecstatic, blissed-out collection yet. Written and recorded over the past two years, the record finds the Grammy-nominated Nashville star pushing her sound in bold new directions, drawing on everything form Kanye West and Kid Cudi to Beck and The Beach Boys as she layers lush vocal harmonies atop dreamy, synthesized soundscapes and sensual, intoxicating beats. Monroe worked with a variety of producers on the album, letting the tracks dictate her direction rather than any arbitrary adherence to genre or tradition, and the result is a record as daring as it is rewarding, an ecstatic, revelatory meditation on happiness and gratitude that tosses expectation to the wind as it celebrates our endless capacity to love, and to be loved, even in the midst of chaos and tragedy.’’ Op Siren klinken drums (en wel meer) uit een doosje en op Gold bootst een computer het geluid van vingerknippen na. Het is wezenloze muziek. De gitaren zijn nauwelijks te horen zijn onder een deken van synthesizers.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie