Dark Country (SHAM) is het derde soloalbum van Gary Louris. De vorige twee waren prima, ook omdat ze voor hetzelfde geld gewoon voor Jayhawks-platen hadden kunnen doorgaan. Dark Country valt vies tegen. Nu hij tegen de zeventig begint te lopen, vond Louris het tijd worden om eindelijk eens een muzikale liefdesbrief aan zijn vrouw Stephanie te sturen. Dat is sympathiek natuurlijk, maar voor de meeluisterende buitenstaander worden al die loftuitingen al gauw minder interessant, om niet te zeggen gênant vervelend. Jij bent de lucht die ik adem, elke dag geef je mij een reden om te geloven (waarin?), je bent de zon in mijn lucht, mijn hele wereld draait om jouw lieve glimlach, jij bent mijn regenboog, mijn pot met goud. Naast de liefdesbetuiging aan zijn vrouw is reflecteren op het ouder worden een ander thema. In een oogwenk is alles voorbij, hebben we gevonden we wat we zochten? Hadden we tranen in de ogen van het lachen, of van verdriet? De muziek op Dark Country is in lijn met de teksten: ingehouden, in zichzelf gekeerd, monotoon, het neuzelt maar door. Dieptepunt is Dead Porcupine. Nog enigszins te pruimen nummers zijn Getting Older, Living On My Phone en Blow ‘Em Away. Gauw weer door met The Jayhawks, Gary.
27/02/2025 Permalink
Als groot Louris en Jayhawks fan moet ik dit helaas onderschrijven. Tekstueel kan ik het nog plaatsen in de context, maar mis muzikaal beleving. Op zijn vorige solo plaat had je nog juweeltjes als bijvoorbeeld Follow, maar dit album is te strak, te monotoon. Het was de eerste keer uitzitten, en ook meerdere luisterbeurten hebben het niet verbeterd helaas.
05/03/2025 Permalink
Met enige verbazing deze recensie gelezen. Ook ik volg Louris en The Jayhawks al tijden met veel plezier, en mijn beleving bij dit album is een totaal andere. De sobere en intieme benadering werkt hier juist goed, omdat de songs over de gehele breedte melodisch zo sterk zijn. Dat is (vooral bij latere Jayhawks-albums) wel eens anders geweest. En Louris blijft natuurlijk een uitmuntend muzikant, die een album in z’n eentje kan dragen. Elke song heeft wel een subtiele wending, die de plaat boeiend houdt. En sinds wanneer is er met een ode aan de liefde iets mis? Voor mij Louris’ fraaiste en meest sfeervolle solo-album (4 sterren).