Veertien jaar duurde het voor Alison Krauss & Union Station weer eens met een nieuw album voor de dag kwamen. En het resultaat mag er zijn: op Arcadia (Down The Road Records) is technisch gezien werkelijk niets aan te merken – het vakmanschap druipt er vanaf. De opstelling is op één plaats gewijzigd: Dan Tyminski is als co-zanger vervangen door Russell Moore (tevens gitaar en mandoline). Verder horen we de vaste troeven Jerry Douglas (dobro, lapsteel, zang), Ron Block (banjo, gitaar), Barry Bales (bas, zang) en natuurlijk frontvrouw Krauss zelf op fiddle. De titel Arcadia suggereert een hang naar een zuiver, ongerept verleden. Dat verleden klopt, de liedjes vertellen boeiende verhalen over vroeger. Maar zo ongerept is het bepaald allemaal niet. Richmond On The James gaat over de laatste woorden van een stervende soldaat in de Burgeroorlog. Granite Mills is het huiveringwekkende verhaal over vrouwen en kinderen die in de negentiende eeuw omkwamen bij een brand in een textielfabriek. The Hangman is een gedicht van Maurice Ogden over wat er omgaat in de toeschouwers bij een executie. Topkwaliteit allemaal, zowel inhoudelijk als muzikaal. En toch is Arcadia niet steeds prettig om naar te luisteren. In de eerste plaats omdat het album geen consistent geheel is. Het lijken wel twee EP’s – één van Alison Krauss, de andere van Union Station. Op de eerste horen we de melodische, sfeervolle liedjes van Krauss; op de tweede hortende, stuwende, stotende bluegrass gezongen door Russell Moore. Totaal andere muziek. Een tweede probleem zit hem in de stemmen van Krauss en Moore. De laatste heeft een felle, snerpende tenor die al gauw mateloos irriteert. Maar ook Krauss, befaamd om haar engelachtige stem, vliegt uit de bocht als ze uithaalt in een hoger register. Zij is iemand die beter uit de verf komt naarmate je haar minder hoort. Luister bijvoorbeeld eens naar haar verbluffend subtiele achtergrondvocalen op Lyle Lovetts meesterwerk Step Inside This House.
08/04/2025 Permalink
Uiteraard verschillen smaken maar ik heb in binnen- en buitenland alleen maar lyrische recensies gelezen….en terecht wat mij betreft. Heel vreemd om uit te spreken dat Krauss op haar best is als ze nauwelijks te horen is. Ik vind dit een heel vreemde recensie.
08/04/2025 Permalink
Deze Theo is het wel helemaal eens met de recensie, die gelukkig niet achter al die juich reviews aan loopt. René heeft prima verwoordt wat ook mijn problemen met dit album zijn.
08/04/2025 Permalink
Zoals ik al zei: smaken verschillen. Ik behoor tot het kamp van de juich reviews
09/04/2025 Permalink
Geweldig album! 5 sterren. Ik vind Moore een waardig vervanger van Tyminski en dat had ik niet verwacht.
Als ik de mening van de schrijver in de laatste alinea lees ,over de stemmen van Krauss en Moore en hoe de plaat is opgebouwd, dan concludeer ik voorzichtig dat hij sowieso geen liefhebber was van de band voordat dit album uitkwam. En dat is ook prima. Smaken verschillen.