De eerste zin van de recensie van het vorige album Alvarado is niet van toepassing op Sirens (New West Records/V2). ‘Rauwe gitaren en zoete zangharmonieën, dat is de kracht van The Wild Feathers uit Nashville’, schreven we in 2022. Rauwe gitaarklanken kunnen we niet ontwaren op deze nieuwste worp liedjes, dus een combinatie met zoete samenzang ook niet. Wat dan wel? Stereo heet het eerste nummer en het glijdt vervaarlijk dicht langs het grote gebaar van Coldplay. Bij de verzorgde rock van Pretending noteerden we Elton John als vergelijkingsmateriaal. ‘Take me back to Texas’, zingen ze op L.A. Makes Me Sad. Maar jongens, met deze sound hebben jullie daar niets te zoeken. Dan kun je echt beter in Los Angeles blijven waar gladde AOR veel beter past. Slow Down klinkt als een kruising van Christopher Cross en Police. Als halverwege het album Countdown plots wat aardser klinkt, is het al te laat. De surfgitaar van Don’t Know is vervolgens niet meer dan de inleiding naar meer zouteloze poprock.
19/11/2024 Permalink
Ha. Samen verschillen, in sommige gevallen een sterker verschil in smaak.:-) Dat kan gebeuren.Vanaf de eerste draaibeurt valt dit rootsrockalbum bij mij heel goed. Sterker nog, het album gaat in mijn eindejaarslijst hoog eindigen. Een zoutloze poprock heb ik niet ervaren, meer een afwisselend rootsrock album, waarbij in die rootsrock goed aandacht is besteed aan de samenzang. De liefhebbers van pure country, die zullen niet zoveel met dit album hebben. Zij die van iets meer pit zonder al te veel ruigere pit houden: probeer eens!