Good looks, een goed figuur. Een zwart jurkje (een ‘niemendalletje’), zwarte strik in het gitzwarte, gekrulde lange haar, een ondeugende voile. Volle, rood gestifte lippen en om het geheel af te maken kekke rode ‘boots’. Zie hier de ‘outfit’ van de uit Canada (Toronto, Ontario) afkomstige én inmiddels vanuit Nashville werkende Lindi Ortega. Een jongedame met Irish & Mexican ‘roots’. Zo’n ‘outfit’ geeft natuurlijk niemand de garantie dat indien er een gitaar aan het geheel wordt toegevoegd er ook direct sprake is van muziek van enig niveau, kwaliteit. Bij Lindi Ortega is die zekerheid er echter zeker wel. Ruimschoots…. Dat bewees zij samen met haar Schotse drummer Alex Cox en ex-New Country Rehab gitarist ‘Champagne’ James Robertson op een winderige donderdagavond in een overvol theater Walhalla, Katendrecht. Twee matrozen en het meisje, zou je bijna denken… Maar wel een eigenzinnig meisje.
Na een kort voorprogramma, verzorgt door Shelley & Irene (o.a. met hun versie van Ode To Billy Joe, met zingende een zaag!), bleek Ortega niet alleen een opvallende, soms ‘creepy’ dame, doch ook een uitstekende performer. Soms een beetje gothic zelfs (hoe zou het toch met Leslie Woods zijn?). Veel songs van haar laatste drie albums passeerden de revue. Geroutineerd, maar zeker ook met passie. Ondeugende passie, met korte puntige 
verhaaltjes tussendoor. Met humor én de nodige zelfspot: ‘I’m hard to date’, want: ‘creepy…’. Het verhaal van een gewezen vriend uit LA bewijst zulks en dient als opmaat voor Cigarettes & Truckstops. Wat haar repertoire- keuze betreft grijpt de door haar Ma als een ‘gipsy’ betitelde Ortega sowieso vaak terug naar haar laatste drie albums: Little Red Boots (2011); Cigarettes & Truckstops (2011) en het bejubelde Tin Star (2013). Allen uitgebracht op Last Gang Records. Allen absoluut van niveau, met inderdaad een paar streepjes in bonis voor Tin Star. Van dat album komen dan ook o.a. de titelsong, Hard As This en uiteraard Gipsy Child aan bod. Prijsnummer was wellicht Waitin’ On My Luck To Change, en van haar eerdere werk sprongen Little Lie en tijdens de ruime toegift ook High (‘when you’re low, get high….’ met een vileine verwijzing naar een bepaald consumptief gedrag in onze hoofdstad). Voordat er van een toegift sprake was ook nog een tweetal zorgvuldig gekozen covers; Desperado van Henley & Frey en het wat beter geslaagde I’m So Lonesome I Could Cry van Hank Williams.
Geslaagde 2e editie (na Walt Wilkins & The Mystiqueros eind vorig jaar) van de ‘Holland-Americanalijn’ in Walhalla, met een Ortega die van puur country- georiënteerde songs soepel switchte naar meer country-noir én rockabilly. In de afsluitende toegift The Day You Die ging het dan ook in volle galop richting de laatste akkoorden van een goed optreden. Talentvolle, sympathieke dame, die Ortega. Maar ook eentje die dondersgoed weet wat ze wil; er zit dan ook een ‘koppie’ (‘hard to date…’, immers) op.
Waar: Theater Walhalla, Rotterdam
Wanneer: 13 februari 2014
Tekst & foto’s: Leo Kattestaart
15/02/2014 Permalink
Heel erg goed concert op een fantastische locatie in een prachtige zaal. Enige minpuntje was dat die gitarist af en toe de show naar zich toe probeerde te trekken. Toegegeven, de beste man beheerst zijn instrument. Was de rit van 1,5 uur zeker waard.
15/02/2014 Permalink
Heb Lindi al 2 keer in de kleine zaal van Paradiso gezien, wat een stem, she”s amazing!
16/02/2014 Permalink
Top concert in een ontzettend gezellig zaaltje!
En de één zijn minpuntje is het pluspuntje voor de ander. Wat een krankzinnig goeie gitarist is Champagne James Robertson. Heb me behoorlijk geamuseerd met zijn capriolen. De hele tijd naar Lindi kijken is geen straf, maar hij was af en toe een welkome afwisseling.
Hopelijk volgen er meer van dit soort fijne concerten in mijn thuisstad. Sturgill Simpson? Jesse Dayton? Aoife O’Donovan? Laura Cantrell? Daniel Romano? Rachel Brooke?