Waarschuwing: de notities voor deze cd-bespreking beslaan voordat ik deze eerste echte zin formuleer al drie pagina’s in Pages, dus een kort en bondig stukje zal dit wel niet worden. De veertien nummers die Chris Gantry schreef voor The Outlaw Bible (Steadyboy Records) bieden namelijk zoveel inzicht in de muziekindustrie van Nashville in het algemeen en het pad van de outlaws in het bijzonder dat ze stuk voor stuk de volle aandacht verdienen van eenieder die ook maar een beetje geïnteresseerd is in het genre. Voordat het over die liedjes gaat eerst iets over de legendarische Gantry zelf. Dat is nodig ook, want een eigen website om nader met hem kennis te maken heeft hij niet.

Chris Gantry is veel te onbekend gebleven bij het grote publiek. Toch loopt hij al sinds halverwege de jaren 60 mee in het wereldje. En hij telde ook mee, want Glen Campbell scoorde een monsterhit met zijn Dreams On The Everyday Housewife. Het was het eerste nummer van zijn debuutplaat Introspection uit 1968. De mix van folk, pop en country had nauwelijks raakvlakken met de heersende trends in Music City USA. Van de tweede plaat Motor Mouth kan hetzelfde worden gezegd. Maar de uit New York afkomstige singer-songwriter genoot bij collega’s veel respect. Kris Kristofferson en Shel Silverstein trokken wel met hem op. Johnny Cash evenzo. In diens studio aan huis nam hij in 1973 een psychedelische plaat op, het gevolg van een trip naar Mexico die Gantry had gemaakt. Daar zat hij aan de mescaline van de peyote. De hallucinaties leverden een hoogstandje op. Zoals dat gaat hadden platenbazen geen idee wat ze met het album moesten. Veel te freaky. Dus verdwenen de opnamen op de plank, totdat in 2017 het label Drag City ze na al die jaren alsnog beschikbaar maakte als House Of Cash. Wie Oar van Skip Spence weet te waarderen kan niet om dit album heen. Aanschaffen kan als lp, cd, of download en het staat ook op de streamingplatforms. 

Gantry is inmiddels 81 en heeft met The Outlaw Bible een nieuw meesterwerk afgeleverd. In de late jaren 70 had hij de muziekindustrie de rug toegekeerd en zich toegelegd op het schrijven van romans, poëzie en kinderboeken. In 2013 schreef hij het boek Gypsy Dreamers In The Alley waarin hij terugblikt op zijn tijd tussen Billy Swan, Mickey Newbury, Tony Joe White, Lee Clayton, John Hartford, Spooner Oldham en al die andere outlaws in Nashville. Daar gaat het ook over op zijn nieuwste album, maar de hedendaagse stand van zaken aan Music Row heeft ook zijn aandacht.

The Outlaw Bible is een belangrijk album waarop wordt afgerekend met een hardnekkig misverstand. Op Outlaw legt Gantry uit wat het betekent om een outlaw te zijn. Het heeft volgens hem niets te maken met niet willen deugen, zoals vaak wordt verondersteld. Weliswaar gooiden de outlaws in de jaren 70 de kont tegen de krib omdat ze niet wilden werken volgens de wetten van de muziekindustrie, maar dat is wat anders dan leven als bandieten. Gantry komt met hele andere voorbeelden van wat het betekent om outlaw te zijn: een kind dat geld ophaalt voor de daklozen; een man die zijn dieren behandelt als familie; de onderwijzers die hun leven wijden aan het werken met kinderen. Respect is het kernwoord. Niet voor instituties, maar juist voor de gewone man. Het gaat Gantry om iemand behandelen zoals hij zelf ook wil worden behandeld. ‘That’s what outlaw is’, zingt hij. ‘It ain’t about a gunfight, it’s about living right.’

Het album begint met Alleys And Kings waarop hij vertelt over hoe hij begin jaren 60 arriveerde in Nashville. Hij kwam uit New York en werd er daarom niet onmiddellijk geaccepteerd. Want hoe kon die nieuwkomer uit The Big Apple nou country zijn? Maar al spoedig had hij naam gemaakt bij collega’s die zich later outlaws gingen noemen. Hij was het al. Alleys And Kings is een uitermate krachtig begin van het album. Dat heeft alles te maken met de manier waarop Gantry akoestische gitaar speelt. Net als Joe Ely op Driven To Drive valt hij het instrument werkelijk aan. Zang, akoestische gitaar en af en toe een mondharmonica, meer valt er niet te horen. Maar met niet meer dan dat blaast hij alles en iedereen omver.

Liedjes schrijven en nog meer liedjes schrijven. Gitaar spelen totdat zijn vingers bloedden, zo maakte Gantry decennia geleden naam. ‘People in the musicbusiness said that I was crude / They couldn’t stand my New York attitude’, klinkt het op Rebel Road. Toen schreef hij een hit en dat veranderde zijn leven. Alle geld ging op aan vrouwen en verdovende middelen. ‘Yankee boy living on the rebel road.’ Hij verliet het podium en keerde veel later toch weer terug in Nashville. Hij vervloekt de planologen die het grote geld laten prevaleren boven de leefbaarheid van de stad. En hij veegt de vloer aan met alle hedendaagse countrysterren die hun lege hoofden verstoppen in cowboyhoeden. De vechtpartijtjes in de honky tonks, het is allemaal nep in zijn ogen. Het echte vak van een songschrijver gaat om je ogen de kost geven en liedjes schrijven over je waarnemingen. Rebel Road begint met opgejaagd gitaarspel. Het had heel goed op American Recordings van Johnny Cash kunnen staan. Die kwaliteit heeft deze hele plaat. 

Kris Kristofferson begon The Pilgrim, Chapter 33 met het noemen van de naam van Gantry. Het intro gaat als volgt: ‘I started writing about Chris Gantry. Ended up writing about Dennis Hopper, Johnny Cash, Norman Norbert, funky Donny Fritts, Billy Swan, Bobby Neuwirth, Jerry Jeff Walker and Paul Siebel … and Ramblin’ Jack Elliott had a lot to do with it.’ Op The Narrow Path is het Gantry die het juist over Kristofferson heeft. Beide songschrijvers trokken zich niets aan van de heersende norm in Nashville. Ze waren beïnvloed door Bob Dylan en de beat poets en deden hun eigen ding, waarmee ze countrymuziek een schop onder het gat gaven.

Van valse bescheidenheid heeft Gantry geen last, zo blijkt op Ghost Of Music Row. Het begint met gitaarnoten alsof hij een compleet treinstel laat ontsporen. Daarna neemt hij je mee voor een wandeling over 16th Avenue in Nashville. Daar komt een oude vrouw hem tegemoet omgeven door donder en bliksem. Hij vraagt haar een beetje bang naar haar naam. Ze buigt zich naar hem toe en introduceert zichzelf als de Ghost Of Music Row. Ze had hem gezocht laat ze hem weten. Want toen de outlaws de stad verlieten was er niets meer over van de spirit van destijds. Gelukkig, zegt ze tegen Gantry, heeft hij het rechte pad nooit verlaten. Het nummer heeft een beetje de sfeer van The Devil Went Down To Georgia van Charlie Daniels, waarop de bandleider/violist een pact sloot met de duivel. Gantry wordt ook op de proef gesteld. Ze vertelt hem dat hij als hij zijn dromen niet zal volgen verdoemd zal zijn in dit leven en wat daarna volgt. Ze rekent erop dat hij de vonk weer zal aanwakkeren.

Enkele nummers van The Outlaw Bible deed hij overigens al eerder op Gantry Rides Again (2015) en Nashlantis (2019). Het doet niets af aan de enorme kracht die uitgaat van dit nieuwe album.

Turn Your Back gaat over iemand die door iedereen wordt genegeerd. Die persoon probeert zich aan te passen, maar verliest nooit zijn eigen droom uit het oog. Pas na zijn dood spreekt iedereen vol lof over hem. Gantry hekelt de hypocrisie. Iemand de rug toekeren als je hem of haar niet begrijpt, daar zul je uiteindelijk zelf last van ondervinden. De kritiek zal uiteindelijk als een boemerang terugkeren op je pad.

Op The Rhinestone Gang gaat het over al die artiesten die in dit stuk al genoemd zijn. Een gitaar gaat over van de handen van de ene songschrijver naar de handen van de volgende. Iedereen speelt een liedje. Ze zingen allemaal over het leven zoals ze het zelf ervaren. 

De boodschap van Drink It Straight is tweeledig. Tequila is niet de weg naar het paradijs, houdt Gantry ons voor. Maar als je leeft om je passie te volgen, ga er dan voor. ‘Drink it straight, not over ice.’ De gitaarnoten buitelen over elkaar heen. Op Wasted komt de songschrijver zichzelf op een dinsdagavond tegen in het ruit van een etalage. Hij is stomdronken. Hij ziet een oude man die het verhaal van een countrysong leeft. Prachtig spel op mondharmonica leidt de overdenking in. Hij dankt Jezus die hem elke keer als hij valt weer oppakt. Dan weet hij dat zijn manier van leven niet voor niets is geweest.

Tragisch is het verhaal van Lester And Chance. Lester is nog maar een jochie als hij iemand omlegt, Chance een zwerver die hem daarop voorstelt samen naar Veracruz te trekken, zodat ze in die Mexicaanse stad de wapens terzijde kunnen leggen. Maar of het zo ook loopt? De vrijheid die de vrouw van Diamond Boots nastreeft gaat ook over hobbelige wegen. ‘She rides the range with Howlin’ Wolf and talks to Dylan on the phone.’ Ze weet dat ze altijd zal blijven zoeken, maar niets zal vinden. Maar ze zal wel met een lach op haar gezicht terugkijken op haar leven. 

Een heldere hemel is nogal saai als er niet enkele wolken opdoemen. Dat is het bepalende zinnetje uit Second Half First. Gantry zou zijn leven wel over willen doen. Dan zou hij beginnen met het tweede deel van zijn leven. Want in zijn jonge jaren was hij boos en verloor hij de controle. Maar na verloop van tijd werd alles beter. Dus als je de volgorde om zou kunnen draaien … Vrede en vrijheid zouden een andere betekenis hebben als het eerst niet fout zou gaan. Hij schetst dan ook nog de situatie van een avond in het gezelschap van een vrouw. Hij neemt de wijn mee en zij zorgt voor het eten. Met de bedoeling om daarna in bed te belanden. Maar zou het eigenlijk niet veel leuker zijn om met het dessert te beginnen? Humor heeft hij ook.

Nog twee liedjes voordat de plaat en dus ook deze bespreking ten einde is. The Way Life Is begint met de mededeling dat het liedje wordt opgedragen aan Luke The Drifter. De praatzingende Gantry loopt door de donkere stad en beschrijft de mensen die hij ziet passeren. Ze hebben allemaal diepe geheimen die ze voor elkaar verborgen houden. Trauma’s die het leven ondraaglijk kunnen maken. Hij zou ze graag oplossen, maar weet ook niet hoe. ‘I’m just like you, I ain’t got a clue. It’s just the way life is.’ Zijn zang doet hier nogal denken aan Butch Hancock, die als songschrijver trouwens dit soort zware kost een vergelijkbare lichtheid kan meegeven. ‘Now that I’m old I’m here to say: no one escapes their faith / If you still have the chance to change, let’s do it now, don’t wait / The final end is here to come, a mystery we don’t know.’ Vergeving is het allerbelangrijkst. ‘Forgiveness is the truth of truth, that’s just the way life is.’ 

Ghost Train Blues begint met een luid uuuhhmmm. Gantry vertelt nog maar eens hoe hij ooit begon. Hij gooide alles wat hij had in de strijd om zijn passie te volgen. Het is hard werken om het te maken in de rock-’n-roll. ‘The way to get famous is shake, rattle and roll. Don’t care what anybody thinks or what you’ve got to lose.’ Hij zingt het met de intensiteit die Malcolm Holcombe kenmerkte. 

Volg je hart en ga ervoor, dat is wat Gantry ons wil meegeven. Er is immers al veel te veel namaak op deze wereld. The Outlaw Bible, verplichte kost!