De dood komt en neemt weg. De dood is onvermijdelijk. Lucinda Williams schreef na het overlijden van haar moeder in 2004 het nummer Death Came. Ze nam het pas onlangs op. Het staat op The Ghosts Of Highway 20 (Thirty Tigers/Bertus). Eerder was ze er nog niet klaar voor. Nu wel. Vorig jaar overleed ook haar vader, de vermaarde dichter Miller Williams. Op haar nieuwste plaat neemt Lucinda afscheid. Het gaat niet alleen over de dood. Het gaat ook over haar jeugd in Louisiana. Ze moet afrekenen met de geesten uit het verleden. De angst. De pijn. The Ghosts Of Highway 20 is een worsteling. Net als het anderhalf jaar geleden verschenen Down Where The Spirit Meets The Bone is haar nieuwste werkstuk een dubbelaar. Gaf Williams zich op haar vorige helemaal over aan haar begeleiders – met sublieme countrysoul als resultaat – deze keer is het bijna andersom. Meestergitaristen Bill Frisell en Greg Leisz houden zich juist in. Ze krijgen wel de ruimte, maar die vullen ze met broeiend spel. Met het creëren van deze soundscapes geven ze Williams de kans om haar emoties te laten ontsnappen. Zo bevrijdt Williams zich van de geesten. Zo komt ze los van Louisiana Story, waarin ze vertelt over haar moeder die leefde met een enorm schuldgevoel. Het is een verhaal over schuld en zonde. Het is een verhaal over religieuze uitwassen zoals die veel voorkomen in het zuiden van Amerika. Op de achtergrond is een orgel te horen. Op If There’s A Heaven hoopt ze op een berichtje uit de hemel. Ze wil graag weten of die bestaat. Want de hel, die kent ze wel. Op de ruim 12 minuten lange afsluiter Faith & Grace vraagt ze om genade. En om kracht voor dit leven. Woensdag 27 januari komt ze naar Amsterdam voor een optreden in Paradiso.
26/01/2016 Permalink
Schitterende composities, muzikaal prachtig ingekleurd. Alleen die stem, die vreselijke stem. Het is slecht verstaanbaar kokhalzen wat ze doet.
26/01/2016 Permalink
Ik begrijp wat je bedoelt Paul.
Heb hetzelfde probleem met deze zangeres
26/01/2016 Permalink
Kokhalzen?? Tja. . Ipv ernaar luisteren zou ik hem dan hebben overgeslagen. Haar stem ik volgens mij al een tijdje bekend..
26/01/2016 Permalink
van mij krijgt ze genade.
26/01/2016 Permalink
Ik ken haar stem al een tijdje John, maar het lijkt wel steeds erger te worden. Misschien zit haar kunstgebit tegenwoordig een beetje los…
26/01/2016 Permalink
Wat een overdreven reacties, dat van los gebitje is volkomen kinderachtig.
27/01/2016 Permalink
Ben nooit een heel groot liefhebber van Lucinda Williams geweest. Allemaal goed, maar voor mij nergens speciaal. Zo vond ik er op Down Where The Spirit Meets The Bone gewoon te weinig mooie liedjes op staan die zo’n lange speelduur rechtvaardigden. Dan denk je bij dit album ook al gauw dat het wel weer dezelfde kant op zal gaan. Maar La Williams overtreft al mijn verwachtingen. Ik vind haar stem juist ontzettend goed passen bij de songs en de muzikale omlijsting is eenvoudigweg nog niet eerder zo effectief geweest. Wat prachtige persoonlijke plaat en wat een diepgang. Word ik toch nog fan op haar oude dag.
27/01/2016 Permalink
Ik denk dat ik deze CD sinds maandag een keer of 10 heb gedraaid en mijn conclusie is dat het een zeer indringende plaat is die je bij de strot grijpt en diep onder de huid kruipt!
Ook de begeleiding en productie is van zeer grote klasse!
28/01/2016 Permalink
Sluit me bij Willem aan, teksten en emotie gaat door merg en been, begeleiding is functioneel aan de zang en teksten van mevr Williams. om die reden viel het concert me afgelopen woensdag me tegen . Begeleidingsband was teveel van dik hout zaagt men planken .
29/01/2016 Permalink
Lucinda maakte aan het eind van het concert bekend dat ze dit jaar terugkeert in Nederland voor meer concerten. De band die haar bijstaat is Buick 6. De ritmetandem Butch Norton (drums) en David Sutton (bas) is ook te horen op The Ghosts Of Highway 20. Ze speelden tijdens het concert zowel zeer krachtig als uitermate subtiel. Vooral Norton maakte indruk met rake tikken. Absoluut geen trommelaar die alles maar een beetje bij elkaar slaat en veegt. Gitarist Stuart Mathis moest de afwezigheid van de op album uitmuntende Bill Frisell en Greg Leisz opvangen. Hij deed dat met verve. Williams raakte begeesterd. Met Should I Stay Or Should I Go van The Clash en Rockin’ In The Free World van Neil Young stond de boel behoorlijk op de kop in Paradiso. Het aan Blaze Foley, Townes Van Zandt, Gram Parsons en Kurt Cobain opgedragen Drunken Angel was slechts een van de hoogtepunten van deze avond.
29/01/2016 Permalink
Ik heb haar nieuwste plaat nog niet gekocht maar ga dat na het concert van woensdagavond zeker doen; geweldige set leverden ze daar af, al kan ik me wel voorstellen dat sommigen dit “van dik hout” noemen
29/01/2016 Permalink
Op z’n tijd niks mis met planken van dik hout!
13/02/2016 Permalink
Een heerlijk concert van Ms Lucinda een paar weken geleden in Paradiso en een werkelijk prachtig album. Ik ken de bezwaren tegen haar stem. Ook mijn vrouw haatte haar stem en vindt haar stem steeds beter te pruimen. Je moet er misschien aan wennen.
Ik ga zeker weer naar haar volgende concert en misschien gaat mijn vrouw voor het eerst mee.