Met Judah’s Gone en 27 maakte M. Lockwood Porter (de M staat trouwens voor Max) in korte tijd al twee prima albums. How To Dream Again (At The Helm Records) maakt het toptrio compleet. De voormalige leraar Engels uit de Bay Area heeft een goede relatie en zingt een paar liefdesnummers waar helemaal niets mis mee is. Deze staan allemaal in het begin van de plaat. Maar Lockwood Porter is er de man niet naar om het daar bij te laten. Hij stopte met zijn werk als leraar omdat hij onderdeel wilde uitmaken van een grotere beweging om de maatschappij te veranderen. Als fulltime musicus dus. Vandaar dat op dit How To Dream Again ook, of beter gezegd: voornamelijk, maatschappijkritische nummers staan. Het knappe is echter dat hij dit doet zonder zeurderig over te komen. In die zin lijkt deze plaat op American Band van de Drive-by Truckers. Lockwood Porter gebruikt echter een iets ander sonisch palet. Wel wisselt hij ook tussen rocknummers met volle bandbezetting en akoestische (bijna) solonummers. Van dat laatste is Reach The Top het beste voorbeeld. Daarvoor heeft Lockwood Porter al Joe Hill’s Dream bezongen. Hill was ruim 100 jaar geleden een belangrijke man in de vakbond die in 1915 op bedenkelijke gronden tot de dood veroordeeld werd (zie Wikipedia). In Charleston gaat het over de de racistisch geïnspireerde moordpartij in een kerk aldaar vorig jaar. En in Sad/Satisfield neemt Lockwood Porter zichzelf de maat. Mistakenly believe that people knowing your name / Means that you’re anything but empty inside / Don’t be so sad. Don’t be so satisfied. Het gaat er niet om om navel te staren. Het gaat erom om in actie te komen. Juist vanwege dit soort overwegingen is How To Dream Again een interessante en aanschaffenswaardige plaat.
28/10/2016 Permalink
Fijne ‘ plaat!”