Wars van alle trends gaan de nieuwkomers uit Oklahoma hun eigen gang. John Fullbright, John Moreland en M. Lockwood Porter, ze vallen allemaal op door een oorspronkelijk geluid. John Calvin Abney hoort ook in dit rijtje thuis. Dat bewees hij al op zijn uitstekende debuut Better Luck en dat bevestigt hij op Far Cries And Close Calls (Continental Song City). Dit is geen doorsnee americana. Abney mengt wat wezensvreemde invloeden door zijn liedjes. Zo zou je Beauty Seldom Seen bijna onderbrengen bij de britpop. Zonder sterallures natuurlijk, want in Oklahoma doen ze liever gewoon. Verwacht nu niet, dat het een saaie aangelegenheid is bij Abney. Zijn muzikale route is een zoektocht waarbij hij altijd de focus op de liedjes houdt en de resultaten zijn verfrissend. Op Goodbye Temporarily klinkt een dun soulorgeltje in een punky context, waarbij verder Sir Douglas Quintet genoemd kan worden. En Dylan. Luister maar naar die mondharmonica. De verrassende combinatie van een en ander is de verdienste van Abney. I’ll Be Here, Mairead is zo’n liedje dat knikt naar de elektrische Dylan met The Band. Met die lange lettergrepen zingt Abney hier ook als Dylan uit die tijd. Met mondharmonica en fiddle. Op Jailbreak duikt hij dan lekker de garage in, waarbij even een riff van Louie, Louie voorbijkomt. Net zo lekker rockend is Weekly Rate Palace. De gitaren gaan los in deze combinatie van Dylan en Rave-Ups.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie